Presidenti i SHBA-së Donald Trump në fjalimin e tij në ditën e zbarkimit të ushtrive aleate në Normandi dha disa mesazhe për veteranët që dhanë jetën në luftë. Fjalimi i Trump kishte në rreshtat e tij edhe mesazhe për nevojën që bota ka për liri.
“Ne jemi mbledhur sot në Altarin e Lirisë. Në këto brigje, në këtë ditë, 75 vjet më parë, 10.000 burra derdhnin gjakun e tyre , për vëllezërit, për kombin dhe për triumfin e lirisë.
Sot, kujtojmë ata që ranë dhe ne nderojmë të gjithë ata që luftuan pikërisht këtu në Normandi. Ata fituan për qytetërimin.
Këtu me ju janë mbi 60 veteranë që ishin në D-Day. Borxhi ynë për ju është i përjetshëm. Sot shprehim mirënjohjen tonë të pakufishme.
Këta burra u benën pjesë e një kryqëzatë madhështore- një nga më gjigandet e të gjitha kohërave. Misioni i tyre është beteje epika dhe lufta mes të mirës dhe të keqes.
Më 6 qershor 1944, beteja filloi në qiell. Në ato orë të para të mesnatës, 1,000 avionë vërshuan me 17,000 trupa aleate që përgatiteshin për t’u hedhur në errësirë përtej pemëve.
Pastaj erdhi agimi. Armiku që kishte pushtuar këto lartësi u përball me armatën më të madhe detare në historinë e botës. Vetëm disa kilometra në det të hapur ishin 7,000 anije që mbanin 130,000 luftëtarë. Ata ishin qytetarë të popujve të lirë dhe të pavarur, të bashkuar nga detyrimi i tyre për bashkatdhetarët dhe për miliona të palindur akoma.
Ishin kanadezët, ndjenja e tyre e fuqishme e nderit dhe besnikërisë i detyroi ata të bashkoheshin së bashku me Britaninë.
Ishin polakët luftarakë, norvegjezët e ashpër, dhe australianët inteligjentë. Ishin komandantët francezë, të cilët së shpejti do të takoheshin me mijëra bashkatdhetarë të tyre të gatshëm për të shkruar një kapitull të ri në historinë e gjatë të vlerave franceze. (Duartrokitje.)
Dhe, së fundi, ishin amerikanët. Ata erdhën nga toka e një krahine të madhe, rrugët e qyteteve me ngjyra të ndezura dhe fasadat e qyteteve të fuqishme industriale. Para luftës, shumë veta kurrë nuk kishin marrë pjesë përtej vendit të tyre. Ata kishin ardhur për të ofruar jetën e tyre gjysmës së botës të shtëpisë së tyre.
Ishin britanikët, fisnikëria dhe guximi i të cilëve i panë ata përmes Dunkirkut dhe Blitzit të Londrës. Dhuna e plotë e tërbimit nazist nuk ishte në përputhje me madhështinë e plotë të krenarisë britanike.
Ushtarët që hynë në anije në mëngjes e dinin se ata mbanin mbi supet e tyre vetëm çantën e një ushtari, por fatin e botës. Koloneli Xhorxh Taylor, i Regjimenti të 16-të të Këmbësorisë i cili do të bashkohej në valën e parë, u pyet: Çfarë do të ndodhte nëse gjermanët do të ishin edhe aty, duke qëndruar në breg ? Çfarë do të ndodhte? Ky amerikan i madh u përgjigj: “Këmbësoria e 18-të po vjen menjëherë pas nesh. Këmbësoria e 26-të do të vijë gjithashtu. Pastaj Divizionin i dytë i Këmbësorisë tashmë ishte në det. Dhe Divizioni i 9-të. Dhe i dyti i blinduar. Dhe i treti i blinduar dhe e gjithë pjesa tjetër. Ndoshta 16 nuk do vijë, por dikush tjetër po”
Deri në javën e katërt të gushtit, Parisi u çlirua. Disa që zbritën këtu vazhduan deri në qendër të Gjermanisë. Disa hapën portat e kampeve naziste për të çliruar hebrenjtë që kishin vuajtur tmerret e pafundme të Holokaustit. Dhe disa luftëtarë ranë në fusha të tjera të betejës, duke u kthyer për të pushuar në këtë tokë në përjetësi.
9,388 të rinj amerikanë qëndrojnë nën kryqet e bardha. Secili prej tyre është adoptuar nga një familje franceze që e konsideron si të vetin. Ata vijnë nga gjithë Franca për t’u kujdesur për djemtë tanë. Ata gjunjëzohen. Ata qajnë. Ata luten. Ata vendosin lule. Dhe ata kurrë nuk harrojnë. Sot Amerika përqafon popullin francez dhe ju falënderon për nderimin e të vdekurve tanë.
Të gjithë miqve tanë dhe partnerëve tanë: Aleanca jonë e çmuar u krijua në nxehtësinë e betejës, testuar në sprovat e luftës dhe u dëshmua në bekimet e paqes. Lidhja jonë është e pathyeshme.
Djemtë dhe vajzat amerikane që shijuan fitoren vazhduan më tej punë e tyre të jashtëzakonshme në paqe. Ata ndërtuan familje. Ata ndërtuan industri. Ata ndërtuan një kulturë kombëtare që frymëzoi të gjithë botën. Në dekadat që pasuan, Amerika mundi komunizmin, siguroi të drejtat civile, revolucionarizoi shkencën, nisi një njeri në hënë, dhe më pas vazhdoi drejt kufijve të rinj. Dhe, sot, Amerika është më e fortë se kurrë më parë.
Shtatë dekada më parë, luftëtarët e D-Day luftuan një armik të keq që fliste për një perandori mijë-vjeçare. Në rrënojat e kësaj të keqe, ata lanë një trashëgimi që do të zgjasë jo vetëm për një mijë vjet, por për gjithë kohën – për aq kohë sa shpirti e di për detyrë dhe nder; për aq kohë sa liria qëndron në zemrën e njeriut.
Sot, ndërsa qëndrojmë së bashku në këtë Tokë të shenjtë, ne premtojmë se kombet tona do të jenë përgjithmonë të forta dhe të bashkuara. Ne do të jemi së bashku përgjithmonë. Njerëzit tanë do të jenë përgjithmonë të guximshëm. Zemrat tona do të jenë përgjithmonë besnikë. Dhe fëmijët tanë, dhe fëmijët e tyre, do të jenë përgjithmonë dhe gjithmonë do të jenë të lirë.
Perëndia i bekoftë veteranët tanë të mëdhenj. Perëndia i bekoftë aleatët tanë. Perëndia i bekoftë heronjtë e D-Day. Dhe Perëndia e bekoftë Amerikën. Faleminderit”.
VINI RE: Ky shkrim u publikua për herë të parë në Breitbart. Përshtatja në shqip nga Hashtag.al.
