Ideja e një identiteti dhe portofoli dixhital për qytetarët që banojnë brenda Bashkimit Evropian mund të datojë që nga viti 2020, por kufizimet e epokës së pandemisë kanë treguar shkallën në të cilën qeveritë mund të mbyllin qasjen në jetën e përditshme, nëse ata zgjedhin kështu.
Kjo është një perspektivë e frikshme kur merret në konsideratë se si qeveria evropiane mbikombëtare mund të ndikojë mbi jetët e qytetarëve me një sistem të ri që pritet ta nisë së shpejti.
Ndërsa pandemia Covid-19 goditi gjithë botën, deklaratat e para publike të një sistemi identiteti dixhital në mbarë Evropën filluan të shfaqen nga institutet dhe zyrtarët e BE-së.
Presidentja e Komisionit të BE-së Ursula von der Leyen tha në një fjalim në shtator 2020 se “Komisioni së shpejti do të propozojë një identitet elektronik të sigurt evropian. Një të cilit ne i besojmë dhe që çdo qytetar mund ta përdorë kudo në Evropë për të bërë gjithçka, nga pagimi i taksave deri te marrja me qira e një biçiklete. Një teknologji ku ne mund të kontrollojmë veten se cilat të dhëna dhe si përdoren të dhënat.”
Në atë kohë, kushdo që sugjeronte që një ditë vendet anëtare të BE-së do të zbatonin sisteme të kodeve QR për qasje në vendet e përditshme, të kushtëzuara nga një numër vaksinash të diktuara nga qeveria dhe të lidhura me një sistem më të madh pasaportash të BE-së, do të ishte hedhur poshtë si teoricien konspirativ.
Tashmë, kushdo në Francë që ka hyrë në faqen e internetit të shërbimeve qeveritare për të marrë kodin QR të ‘vaksinës’ ka vënë re se si ajo llogari është tashmë e lidhur me të gjitha llojet e të dhënave që nuk kanë lidhje me shëndetin.
Dikush mund të identifikohet duke përdorur një numër llogarie tatimore që zakonisht rezervohet për të aksesuar deklaratat dhe vlerësimet tatimore, ose me një aplikacion për njohjen e fytyrës të miratuar nga qeveria që lidh fytyrën me ID-në kombëtare ekzistuese.
Por çfarë ndodh nëse ka një defekt, apo nëse dikush vjedh ID e dikujt?
Çfarë ndodh nëse një sistem i tillë i identifikimit dixhital të kodit QR do të zgjerohet, siç planifikon të bëjë BE-ja, për të përfshirë qasjen në aplikimet universitare, kontrollet në hotele, makina me qira, hapjen dhe qasjen e llogarisë bankare, shërbimet publike ose aplikimet për kredi bankare.
Ndërsa shumë prej tyre tashmë kanë komponentë dixhitalë, ato janë pjesë-pjesë, të decentralizuara dhe jo të lidhura me një ent të vetëm të drejtuar nga qeveria.
Kur merret parasysh fakti që studiuesit e sigurisë kibernetike kanë raportuar se ‘89% e faqeve të internetit të qeverisë së BE-së’ përdorin gjurmues që synojnë ‘të lidhin aktivitetin në ueb me identitetet e njerëzve realë’, nuk është e vështirë të imagjinohet se si mund të përdoret profili i i aktivitetit të një personi në internet.
Është një pranim i heshtur që ndoshta qeveritë, të cilat vazhdimisht ankohen për të qenë të ndjeshme ndaj sulmeve kibernetike si nga aktorët shtetërorë ashtu edhe ata mashtrues, nuk janë në të vërtetë në pozicionin më të mirë për të inkurajuar qytetarët që të ngarkojnë dhe t’u besojnë atyre më shumë nga jeta e tyre nën maskën e komoditetin dhe të ashtuquajturës ‘siguri’.
