Përzgjedhja e Maro Rubios si Sekretar Shteti, është një tregues i qartë mbi shtegun që kërkon të ndjekë presidenti i zgjedhur i SHBA-ve Donadl Trump në politikën e jashtme.
Rubio njihet si kundërshtar i ashpër i Kinës dhe për këtë shkak është sanksionuar nga Pekini zyrtar e deri tani nuk mund të hyjë në territorin kinez, po kjo pritet të ndryshojë kur Rubio të drejtojë politikën e jashtme të Uashingtonit.
Në një fjalim në Fondacionin Heritage më 29 mars 2022, senatori Rubio foli mbi politikat e ngushtme të politikës së jashtme të SHBA-ve ku shpalli Kinën komuniste si kërcënimin më të madh të Uashingtonit.
Pasi flet mbi kërcënimin që vjen nga Kina, ai parashtron edhe disa msa të menjëhershme që duhen zgjeruar për t’iu kundërvënë Pekinit dhe ambicieve të tij globale për dominim.
- Unitet dhe qartësi: Përballja me kërcënimin nga Kina kërkon një unitet të brendshëm midis konservatorëve, liberalëve dhe bizneseve amerikane.
- Fuqizimi i qeverisë për të kundërshtuar infiltrimin e Kinës: Duhet të rivendoset Nisma për Kinën dhe të forcohen masat kundër spiunazhit dhe vjedhjes së sekreteve tregtare.
- Rivitalizimi i kapacitetit industrial të SHBA-së: Shtetet e Bashkuara duhet të rrisin prodhimin vendas, përfshirë gjysmëpërçuesit dhe përbërësit farmaceutikë, për të ulur varësinë nga Kina.
- Forcimi i aleancave dhe partneriteteve: SHBA duhet të fuqizojë aleatët dhe partnerët në rajonin Indo-Paqësor, si Tajvani, Japonia dhe India, dhe t’i ndihmojë ata të jenë më të pavarur nga Kina.
Rëndësia e zgjedhjes që do përcaktojë shekullin: Historia e shekullit të 21-të do të përcaktohet nga marrëdhënia ndërmjet Kinës dhe SHBA-së, dhe ka dy mundësi: një dominim të Kinës dhe një periudhë të errët të autoritarizmit, ose një shekull të lirisë, drejtësisë dhe prosperitetit përmes mbrojtjes së vlerave amerikane.
…
“Me Pekinini kemi përballë një kundërshtar që ka arsenal bërthamor, por edhe kontrollin e zinxhirëve kritikë të furnizimit dhe një ndikim mbi tregjet globale që nuk kishte as ish-Bashkimi Sovjetik. Për dekada, anëtarët e Partisë Komuniste Kineze fshehën ambicien e tyre të vërtetë për të ribërë rendin global dhe për t’u bërë kombi më i fuqishëm në botë. Por ata nuk po e fshehin më këtë gjë. Ata nuk besojnë në koncepte të tilla si “të drejtat universale”, “angazhimi global” dhe “e drejta ndërkombëtare” – të gjithë terma që përdoren prej tyre e shpërndahen sa andej-këtej. Sepse gjeopolitika e tyre pasqyron natyrën njerëzore. Ata besojnë në fuqinë e papërpunuar. Ata besojnë se për shkak se janë një vend i madh, fqinjët e tyre më të vegjël duhet të jenë degët e tyre. Dhe ata besojnë se mënyra e vetme që ata të bëhen më të fuqishëm është t’i bëjnë të tjerët më të dobët, veçanërisht Amerikën.” – deklaronte asokohe Rubio.
Rubio ka dënuar ashpër sulmin e Rusisë ndaj Ukrainës duke pranuar se SHBA-të po bënin çmos për të mbështetur Kievin, mundësitë e ndërhyrjes ndaj Moskës ishin të kufizuara për shkak të arsenalit bërthamor rus e për shkak të varësisë së Evropës nga nafta e gazi rus.
“Ka një gjë që është e njëjtë sot si 5500 vjet më parë dhe do të jetë e njëjta 5500 vjet më pas, natyra njerëzore. Natyra njerëzore, e nxitur nga impulset e të fuqishmëve për të pushtuar, skllavëruar dhe kontrolluar ata që i shohin si më të dobët se vetja. Pushtimi i Vladimir Putinit është një kujtesë tronditëse e mizorisë dhe mizorive që njerëzimi është në gjendje të bëjë në ndjekje të pushtimit dhe ambicieve. Është kapitulli hapës në rikthimin e historisë. Por nuk do të jetë as i fundit dhe as më i rrezikshmi. Edhe pse Putin vret të pafajshëm dhe shkatërron qytete në Evropën Lindore, një sfidë edhe më e madhe na pret në Lindjen e Largët. Tani për tani, ne po bëjmë gjithçka që mundemi për të ndihmuar Ukrainën të zmbrapsë dhe mposht pushtuesit kriminelë. Dhe akoma, ndërsa flasim për atë që mund të bëhet, opsionet tona duken të kufizuara. Ata janë të kufizuar për shkak të arsenalit bërthamor të Moskës dhe sepse Evropa është shumë e varur nga nafta dhe gazi natyror i Rusisë.” – shton Rubio.
Për t’u kthyer sërish te Kina, Rubio nënvizoi se trajtimi i Kinës dhe besimi te tregtia e lirë dhe globalizimi ka qenë gabimi më i rëndë gjeopolitik i politikës amerikane çerekshekullin e shkuar. Ndërsa fajësoi Pekinin për epideminë e fentanilit që ka pushtuar qytetet amerikane.
“Kjo është e vërteta e kulluar për Partinë Komuniste Kineze. Dhe gabimi më i madh gjeopolitik i çerek shekullit të kaluar ishte besimi naiv, dypartiak, i përhapur gjerësisht se tregtia e lirë dhe globalizimi mund t’i ndryshojnë të gjitha këto, dhe në veçanti mund t’i ndryshojnë ato. Si pasojë e atij gabimi, ne nuk bëmë asgjë ndërsa për më shumë se dy dekada, Kina ka minuar metodikisht fuqinë tonë ekonomike duke vjedhur teknologjinë kritike, kapacitetin prodhues dhe vendet e punës. Ne nuk bëmë asgjë ndërkohë që ata shkatërruan kohezionin tonë social duke na marrë vendet e punës dhe si rezultat duke zbrazur qytetet dhe komunitetet tona dikur të gjalla. Ne nuk bëmë asgjë pasi ata përdorën një epsh korporativ për fitime të larta për të depërtuar në çdo segment të shoqërisë amerikane, nga qeveria dhe biznesi tek akademia dhe argëtimi. Dhe ne nuk po bëjmë asgjë ndërkohë që ata vërshojnë qytetet tona me Fentanil me rezultate që të kujtojnë krizën e opiumit në qytetet kineze në shekullin e 19-të.” – shtoi Rubio.
Më tej gjatë fjalës së tij, senatori republikan bëri me dije se presidenca e parë e Donald Trump sinjalizoi fundin e konsensusit dypartiak për Kinën dhe pranimin e një konsensusi të ri se Kina përaqëson kundërshtarin më të frikshëm të SHBA-ve në arenën ndërkombëtare dhe më të frikshmin me të cilin është përballur ndonjëherë Uashingtoni.
“U desh shumë kohë për t’u zgjuar me këtë realitet. Fatmirësisht, presidenca Trump sinjalizoi fundin e një konsensusi dypartiak me shumë të meta për Kinën dhe shfaqjen e një konsensusi të ri, megjithëse ai është ende në zhvillim, një konsensus se Kina është kundërshtari më i frikshëm i afërt me të cilin është përballur ndonjëherë kombi ynë. Por ndërkohë që ne kemi bërë përparim të matshëm në njohjen e konsensusit të vjetër dypartiak të mangët, kalimi ynë në një qasje të re po frenohet. Ne nuk do të jemi në gjendje të trajtojmë kërcënimin e paprecedentë të paraqitur nga Partia Komuniste Kineze për sa kohë që Shtëpi e Bardhë e Biden dhe politikanët amerikanë vijojnë t’i japin përparësi tekave, kauzave boshe dhe politikave progresive të identitetit përkundrejt sigurisë ekonomike dhe kombëtare të Amerikës.” – pohonte Rubio në fjalën e tij në Fondacionin Heritage.
Fjalën e plotë mund ta lexoni më poshtë
Është mirë të jem përsëri në Heritage Foundation.
Shumë gjëra kanë ndryshuar që nga hera e fundit që isha këtu. Ju keni një ndërtesë të re dhe një president të ri. Dhe gjithashtu ka një president të ri pak më poshtë. Sot dua të flas për atë që ka ndryshuar më shumë që nga hera e fundit që kam ardhur këtu, rikthimi i historisë.
Jam rritur në dekadat e fundit të Luftës së Ftohtë, por hyra në moshën e rritur në një botë që po ndryshonte me shpejtësi. Muri i Berlinit po rrëzohej, Bashkimi Sovjetik po zhdukej, dhe shumë thanë se kishim arritur në “fundin e historisë”.
Ishte shumë e lehtë në atë kohë të besohej se paqja, prosperiteti dhe optimizmi do mbizotëronin përgjithmonë. Se 5,500 vite të barbarizmit njerëzor tani ishin zhdukur, dhe se globalizimi dhe demokracia liberale perëndimore do sundonin përgjithmonë dhe do ishin rendi i ri i gjërave.
Por ky lloj entuziazmi nuk ishte kurrë i justifikuar, për një arsye të thjeshtë. Teknologjia përparon, fuqitë e mëdha ngrihen dhe bien, dhe mënyra si e jetojmë jetën mund të ndryshojë, por ka një gjë që nuk do ndryshojë kurrë.
Ka një gjë që është e njëjtë sot siç ishte 5,500 vite më parë dhe do jetë e njëjtë 5,500 vite nga tani, natyra njerëzore. Natyra njerëzore, e shtyrë nga impulset e species, impulset e të fuqishmëve për të pushtuar, skllavëruar dhe kontrolluar ata që i konsiderojnë më të dobët.
Pushtimi i Vladimir Putinit është një kujtesë tronditëse e mizorisë dhe krimeve të cilat është i aftë të bëjë njerëzimi kur ndjek pushtimin dhe ambiciet. Ky është kapitulli i parë në përsëëritjen e historisë. Por nuk do jetë i fundit dhe as më i rrezikshmi. Sepse, ndërsa Putini vret të pafajshëm dhe shkatërron qytete në Evropën Lindore, një sfidë edhe më e madhe na pret në Lindjen e Largët.
Aktualisht, po bëjmë gjithçka që mundemi për të ndihmuar Ukrainën të zmbrapsë dhe të mposhtë pushtuesit kriminelë. Dhe përsëri, ndërsa flasim për atë që mund të bëhet, mundësitë tona duket se janë të kufizuara. Ato janë të kufizuara për shkak të arsenalit bërthamor të Moskës dhe për shkak të varësisë së madhe të Evropës nga nafta dhe gazi natyror i Rusisë.
Por në Pekin, përballemi me një kundërshtar që ka arsenal bërthamor, por gjithashtu kontrollon zinxhirë kritikë të furnizimit dhe ka një ndikim mbi tregjet globale që as Bashkimi Sovjetik i vjetër nuk e kishte.
Për dekada, anëtarët e Partisë Komuniste Kineze fshehën ambiciet e tyre të vërteta për të rikrijuar rendin global dhe për t’u bërë kombi më i fuqishëm në botë. Por ata nuk e fshehin më.
Ata nuk besojnë në koncepte si “të drejta universale”, “angazhim global” dhe “ligj ndërkombëtar” – të gjithë këto terma që i përdorin. Sepse gjeopolitika e tyre pasqyron natyrën njerëzore. Ata besojnë në fuqinë e pastër. Ata besojnë se, sepse janë një vend i madh, fqinjët e tyre më të vegjël duhet të jenë tributë e tyre. Dhe ata besojnë se mënyra e vetme që ata të bëhen më të fuqishëm është të bëjnë të tjerët më të dobët, veçanërisht Amerikën.
Ky është e vërteta e kulluar dhe e thjeshtë për Partinë Komuniste Kineze. Dhe gabimi më i madh gjeopolitik i çerek shekullit të fundit ishte besimi naiv, dypartiak, i përhapur gjerësisht se tregtia e lirë dhe globalizimi mund të ndryshonin të gjitha këto dhe veçanërisht t’i ndryshonin ata.
Si pasojë e këtij gabimi, ne nuk bëmë asgjë ndërsa për më shumë se dy dekada, Kina ka minuar në mënyrë metodike fuqinë tonë ekonomike duke vjedhur teknologji kritike, kapacitete prodhuese dhe vende pune. Nuk bëmë asgjë ndërsa ata shkatërruan kohezionin tonë shoqëror duke tërhequr vendet e punës dhe si rezultat dobësuan qytetet dhe komunitetet tona që dikur ishin të gjalla.
Nuk bëmë asgjë ndërsa ata përdorën lakminë e korporatave për fitime të shfrenuara për të infektuar çdo segment të shoqërisë amerikane, nga qeveria dhe bizneset deri te universitetet dhe argëtimi. Dhe nuk bëjmë asgjë ndërsa ata mbushin qytetet tona me Fentanil, duke krijuar efekte të ngjashme me krizën e opiumit në qytetet kineze në shekullin e 19-të.
U desh shumë kohë për t’u zgjuar përballë kësaj realiteti. Për fat të mirë, presidenca e Trump sinjalizoi fundin e një konsensusi të gabuar dypartiak për Kinën dhe lindjen e një konsensusi të ri, megjithëse ende në zhvillim – një konsensus se Kina është kundërshtari më i fortë që kombi ynë është përballur ndonjëherë. Por, ndërkohë që kemi bërë përparim të matshëm në njohjen e faktit që konsensusi i vjetër dypartiak ishte i gabuar, kalimi ynë në një qasje të re është penguar.
Në Senat kemi një të ashtuquajtur “projektligj për Kinën” që merr hapa kuptimplotë drejt riparimit të aftësive të kombit tonë, por nuk ndërton mbrojtje të mjaftueshme për të mbrojtur kërkimet dhe investimet industriale të financuara nga taksapaguesit për shkak të presionit nga universitetet dhe industria. Në thelb, ai derdh miliona dollarë në vperimtari të cilat kinezët po i vjedhin tani por me më pak para – tani ata thjesht do kenë qasje në më shumë.
Në mënyrë të ngjashme, Nisma për Kinën, krijuar nga Presidenti Trump për të fuqizuar Departamentin e Drejtësisë për të përballur fushatën e gjerë të spiunazhit të Pekinit ndaj universiteteve dhe qendrave kërkimore amerikane, u mbyll nga Presidenti Biden sepse aktivistë të krahut të majtë e cilësuan si raciste dhe ksenofobe – fjalët magjike që mund të anulojnë çdo gjë sot.
Ne nuk do të jemi në gjendje të trajtojmë kërcënimin e paprecedentë që paraqet Partia Komuniste Kineze për sa kohë që Shtëpia e Bardhë dhe politikanët amerikanë vazhdojnë të prioritizojnë dëshirat, tekat personale dhe kodin e fjalimeve politikisht korrekte progresive të identitetit përkundrejt sigurisë ekonomike dhe kombëtare të Amerikës.
Dhe përgjigja jonë ndaj Kinës nuk po pengohet vetëm nga kjo kulturë “ëoke”, por gjithashtu edhe nga interesa të vjetëruara ekonomike.
E thashë këtë kur Administrata Trump hyri në Fazën e Parë të marrëveshjes me Kinën që bëri pak më shumë sesa të rrisë tregtinë bujqësore dhe madje edhe atje kinezët nuk kanë mbajtur fjalën e tyre – dhe i dha dritën e gjelbër Ëall Street për të subvencionuar më tej ekonominë e Kinës. Pse ndodhi kjo? Kjo ndodhi sepse Pekini cakton si përfaqësuese kompanitë amerikane dhe i kthen ato në lobistë dhe avokatë të tyre në Uashington.
Ishin kompanitë amerikane që lobuan për të ndaluar projektligjin tim për të ndaluar importet e prodhuara me punën skllavëruese të Ujgurëve në Kinë. Jo thjesht kompani dosido, po marka ikonike – Nike, Coca-Cola dhe Apple. Ata ishin më të interesuar për të kënaqur Xi Jinping për të maksimizuar marzhin e tyre të fitimit sesa për të bërë atë që është moralisht e drejtë dhe e dobishme për vendin e tyre.
Ishte interesante mbrëmë të lexoja që Disney – i cili xhiroi filmin Mulan në Xinjiang, vetë provinca ku kanë kampet e gjenocidit, dhe pastaj falënderoi zyrtarët lokalë që drejtojnë këto kampe në fund të filmit – duket se është i indinjuar që në Florida nuk do u mësojmë fëmijëve shtatëvjeçarë për identitetin gjinor.
Nuk ka asgjë të keqe që kompanitë dëshirojnë të arrijnë fitime. Një kompani që nuk nxjerr fitime nuk do jetë kompani për shumë gjatë. Kjo është ajo që bëjnë kompanitë në një sistem kapitalist. Por, në të njëjtën kohë, ne duhet të kuptojmë se nuk do jemi kurrë në gjendje të përballemi me kërcënimin para nesh nëse politika jonë publike ndërtohet vetëm mbi ndjekjen e fitimeve të korporatave pa marrë parasysh atë që është në interesin më të mirë të Amerikës.
Ka pasur një kohë kur korporatat e mëdha amerikane jo vetëm që fitonin, por e bënin këtë duke promovuar gjithashtu patriotizmin, krenarinë për vlerat e shpallura në Deklaratën e Pavarësisë dhe respektin për dinjitetin e çdo njeriu. Por sot jetojmë në një botë ku shumë nga kompanitë tona më të suksesshme – që kanë adresat e tyre në Amerikë, por e konsiderojnë veten “qytetarë të botës” – mbrojnë ose injorojnë punën skllavëruese të Ujgurëve, censurojnë zërat konservatorë në SHBA dhe mbajnë seanca të detyruara në shërbim të agjendës “ëoke”.
Nuk mund të vijojmë të lejojmë që politika publike ndaj Kinës të mbahet peng nga radikalizmi i majtë ose mungesa e patriotizmit të korporatave. Sepse Kina nuk po e fsheh më fuqinë e saj dhe nuk po e pret më momentin e saj.
Që nga viti 2012, fjalët dhe veprimet e Xi Jinping kanë bërë të qartë se Pekini beson se tashmë ka mjaft fuqi për të filluar reformimin e rendit ndërkombëtar sipas përfytyrimi të tij dhe se ka ardhur koha që Kina të vendoset përsëri si “Mbretëria e Mesme,” fuqia dominante në Indo-Paqësor dhe, përfundimisht, në botë.
Kina tani ndjek imperializmin ekonomik, duke përfshirë botën në zhvillim përmes kredive shfrytëzuese të Nismës Brez dhe Rrugë. Dhe tani janë një agresor i afërt për aleatët dhe partnerët tanë në Tajvan, Japoni, Indi dhe vende të tjera. Këto tendenca nuk do përmirësohen, ato do përkeqësohen dhe do përshpejtohen që nga ky moment e tutje.
Disa gjëra që mund të bëjmë për t’i adresuar këto çështje:
Së pari, fillon me unitet dhe qartësi për kërcënimin me të cilin përballemi. Kërcënimi më i madh për Amerikën sot, sfida që do përcaktojë këtë shekull dhe çdo brez që përfaqësohet këtu, nuk është ndryshimi klimatik, pandemia apo versioni i së majtës për drejtësinë shoqërore. Kërcënimi që do përcaktojë këtë shekull është Kina. Dhe na nevojitet një përpjekje gjithëshoqërore, jo vetëm qeveritare, për të përballuar këtë sfidë.
Konservatorët duhet ta kuptojnë këtë. Liberalët duhet ta kuptojnë këtë. Bizneset e vogla duhet ta kuptojnë këtë, dhe gjithashtu edhe bizneset si Tesla dhe Amazon. Nëse këto megakorporata nuk do bashkëpunojnë, ne duhet të fillojmë të pyesim veten përse ato meritojnë mbrojtjen dhe patronazhin e qeverisë së Shteteve të Bashkuara, nëse ato vazhdimisht promovojnë dhe mbrojnë përpjekje që minojnë sigurinë tonë kombëtare dhe qëndrueshmërinë tonë ekonomike afatgjatë.
Së dyti, ne duhet t’i japim qeverisë sonë më shumë fuqi për të kundërshtuar infiltrimin e Pekinit. Nuk është diçka që shpesh e dëgjoni të thuhet në The Heritage Foundation. Por të jesh konservator nuk do të thotë të jesh antiqeveritar. Do të thotë të kuptosh se shumica e përgjigjeve për problemet në jetë nuk vijnë nga qeveria. Por ka disa gjëra që qeveria duhet të bëjë, dhe njëra prej tyre është të sigurojë sigurinë kombëtare.
Në këtë drejtim, Nisma për Kinën duhet të rivendoset. Nëse ka nevojë për përmirësime, atëherë pa diskutim ne duhet t’i bëjmë ato. Por nuk mund të lejojmë që politika partiake apo luftërat tona kulturore të pengojnë sigurinë kombëtare.
As përgjigja jonë ndaj spiunazhit dhe vjedhjes së sekreteve tregtare nuk mund të jetë gjysmake, si projektligji i ashtuquajtur “për Kinën” që Dhomat e Kongresit po negociojnë. Të hidhet para për kërkime universitare që do vidhen lehtësisht, nuk është mënyra për të mbrojtur interesin kombëtar.
Së treti, duhet të ringjallim kapacitetin tonë industrial nëse duam që ky shekull të jetë një shekull amerikan, dhe jo t’ia dorëzojmë atë komunistëve. Një komb i varur nga regjime armiqësore nuk do zgjasë për shumë kohë. Nuk mund të jesh një fuqi e madhe nëse nuk je një fuqi industriale. Duhet të jesh i aftë të prodhosh gjëra. Prandaj në këtë vend morëm vendimin shumë kohë më parë për të blerë armët tona, veçanërisht avionët, nga kompani amerikane që i prodhojnë në Amerikë.
Mendoj se lista e gjërave kritike për sigurinë tonë kombëtare është zgjeruar. Do të argumentoja se gjysmëpërçuesit dhe përbërësit aktivë në farmaceutikë janë po aq të rëndësishëm për sigurinë tonë kombëtare sa edhe armët. Të mbështetesh tek një kundërshtar armiqësor për këto gjëra dhe shumë të tjera, do na lërë të pambrojtur dhe të dobët.
Mendoni për shqetësimin që patëm për ndalimin e naftës ruse, që përbën një përqindje të vogël të konsumit amerikan dhe mund të zëvendësohet lehtësisht, katërfish, përmes prodhimit të brendshëm të rritur. Tani përfytyroni, disa vjet më vonë, se jemi në një konflikt me Kinën. Mendoni se çfarë do ndodhte nëse ata do vendosnin, “Ne po ju ndërpresim gjithçka, pajisjet sportive, iPhonet, mineralet e rralla që ju duhen për të fuqizuar sistemet tuaja të armëve.”
Mendoni për të gjitha gjërat nga të cilat varemi që i ofron Kina dhe kapaciteti i saj prodhues. Përfytyroni të mbeteni pa to. Përfytyroni ndikimin që do t’iu jepte atyre. Ju mendoni se mundësitë tona janë të kufizuara tani me Rusinë – ne nuk do të kishim shumë të tillë në atë konflikt. Tashmë duhet të jetë e qartë për të gjithë se varësia jonë ekonomike nga Pekini është një dobësi që nuk mund ta pranojmë më.
Së fundi, duhet të fuqizojmë aleatët dhe partnerët tanë. Kjo nuk është thjesht një konkurrencë midis Kinës dhe Amerikës. Pekini kërkon dominim mbi fqinjët e tij. Ai i konsideron ata si shtete vasale, tributare. Ky është vizioni i tij për të ardhmen e rajonit Indo-Paqësor. Këto nuk janë shtete tampon – nuk ka shtete tampon – këto vende thjesht ndodhen në vijën e parë. Në muajt dhe vitet në vijim, aleancat dhe partneritetet tona me Tajvanin, Japoninë, Korenë, Indinë dhe të tjerë do jenë më jetike se kurrë.
Nëse aleatët tanë evropianë kanë ndërmend të qëndrojnë të fortë kundër Pekinit, ata gjithashtu duhet të jenë më skeptikë ndaj ofertave ekonomike të Kinës. Dhe më e rëndësishmja, ata duhet të marrin përgjegjësinë për sigurinë e tyre – në mënyrë që ata të marrin një rol udhëheqës për të kundërshtuar agresionin e Putinit dhe që ne të mund të përqendrohemi në kërcënimin e Kinës Komuniste në Indo-Paqësor.
Invasioni i tmerrshëm i Ukrainës ka bërë – ose duhet të bëjë – që vendet në të gjithë Evropën të kuptojnë se nuk jetojnë në ndonjë parajsë post-konflikti ose utopi. Por ky kuptim nuk duhet të jetë një momentum që zhduket pasi Putini të humbasë. Duhet të jetë i qëndrueshëm, në mënyrë që Amerika të mund të prioritizojë dhe të drejtojë burimet e saj për të kundërshtuar Pekinin në vitet që vijnë.
Këto katër gjëra – uniteti i brendshëm, një përpjekje e fuqishme kundër spiunazhit, një politikë industriale e ringjallur dhe aleatët e fuqizuar – janë thelbësore për të inskenuar një përgjigje të suksesshme ndaj kërcënimit të Kinës Komuniste. Kjo nuk është një listë shteruese, por është një listë e domosdoshme.
Do e përfundoj duke përfunduar aty ku e fillova. Historia nuk përfundoi me shekullin e 20-të. Tani për tani, po shkruajmë historinë e shekullit të 21-të. Dhe kur të shkruhet ai libër, do jetë për marrëdhënien midis Republikës Popullore të Kinës dhe Shteteve të Bashkuara.
Ka vetëm dy rrugë përpara për këtë libër. Ose do të jetë një histori për mënyrën se si një fuqi autoritare e ngritur zëvendësoi një shoqëri të lirë si fuqinë dominante në botë dhe solli një epokë të re të errët të shfrytëzimit, pushtimit dhe totalitarizmit, dhe të gjitha aspektet më të këqija të natyrës njerëzore…
Ose do të jetë historia e asaj se si njerëzit e Shteteve të Bashkuara – kombi më i lirë, më i begatë dhe më i suksesshëm në historinë e botës – kundër të gjitha gjasave, u bashkua rreth të vërtetave mbi të cilat u themelua ky vend dhe solli një shekull lirie, drejtësie dhe prosperiteti.
Ky është udhëkryqi që duhet të përshkojmë. Dhe koha për të zgjedhur rrugën tonë ka ardhur.
