Nga Sokol Shameti 
Dorëheqja e Ramush Haradinajt në Kosovë ka ekspozuar për të disatën herë jo vetëm rrafshësinë me të cilën perceptohet në Tiranë relievi i thepisur politik i Prishtinës, por edhe vetë naivitetin fëminor ku noton politika dhe shoqëria e Shqipërisë marinare.
Dhe ndonëse me siguri vetë Ramushi ka shënjestruar për tjetër gjah gjatë ekspeditës së vet të fundit, kjo dhuratë ekstra nga Tirana i vjen atij e gatshme si pasojë e miopisë të cilën audienca e këtushme mediatike, e ka strukturore ndaj Kosovës politike. Ajo ia përligj atij një përqeshje të mirë surratit ndaj atyre që e tallën dhe e përçmuan si “gomar” pak kohë më parë.
Në një farë mënyre, teksa sheh sesi thuajse këtu po i thurin rapsodi, teksa e quajnë luan, Gjergj Elez Ali e Rambo, teksa i mbushin faqet e mediave dhe statuset e profileve me jetëshkrime e citate trimërore të huazuara nga fondi i tij heroik, Ramushi shkulet gazit me udhëheqësinë e Shqipërisë duke u thënë: a mos vallë ju duket ndonjë mjeshtëri e madhe me kenë kryetarë të kësi të papjekurish?
Prej se kinse u përlot në kamera, Ramushi po luan një komedi të shkëlqyer me Shqipërinë. Një komedi, ku ashtu si te “Cosi fan tutte” e Lorenzo Da Ponte-s, ai ka mbathur fustanellën legjendare dhe ka ujdisur mustaqet romantike të bandillit shqiptar që hyn në skenë për t’i shpallur dashurinë një dame napolitane të trishtuar nga shtegtimi i të fejuarit.
Sigurisht, ky bandill me fustanellë, është vetë i fejuari origjinal qëllimi i të cilit është të vërtetojë se e vluara e tij s’i shpëton dot fatalitetit të supozuar të mendjelehtësisë femërore që bie viktimë e çdo aventurieri.
Dhe vërtet, në Shqipëri ai gjeti plot çupëlina të përvëluara që lanë mendtë për fustanellën dhe mustaqet e tij patriotike dhe burrërore, duke vërtetuar se kësaj ane të bjeshkëve, botëkuptimi për politikën është ende në stad virgjëror. Ndaj për këtë, Ramush, chapeau!
Është e qartë, tashmë prej vitesh në mungesë të plotë të ekspertizës apo së paku, thellimit, realiteti politik i Kosovës përftohet nga mediat tona dhe autoritetet e jetës së këtushme publike, i përthyer në një narrativë aq të thjeshtuar sa s’ke si të mos revoltohesh.
Krejtësisht e zënë me pazarin e vet lokal të politikës, audienca mediatike e Republikës së Shqipërisë i kushton studimit dhe vëmendjes ndaj politikës në Kosovë të njëjtën rëndësi me atë që ajo u jep ngjarjeve – në rastin më të mirë – nga rajoni!!!
Kësisoj, teksa ngrihej në Kosovë reputacioni i Ramushit si kryeministër i korruptuar deri në palcë, i shantazhuar deri në votim pro dorëzimit të mbi 8 mijë hektarëve tokë Malit të Zi, i diskredituar nga premtimi i shndërruar tashmë në barsoletë për liberalizimin e vizave, ndërsa pra në Kosovë Ramushi u bë e qartë se po qëndronte në këmbë vetëm ngaqë s’po e shtynte ende askush, në Shqipëri i gjithë ky degradim as që u rrok kurrë.
Që një publik ta bëjë të vetën një të vërtetë, duhet që ai ta jetojë shqetësimin e saj në terma përditshmërie. Dhe kjo është puna që bën një media informuese, e prirë ndaj interesit të publikut dhe qytetarëve të kombit të vet, si ajo që nuk kemi.
Çfarë media jonë bën, është theksimi deri në hiperbolë i anormales, tronditëses dhe spektakolares, teksa ndërkohë ka anashkaluar deri në injorim të plotë të zakonshmen transformuese e cila shpuri gradualisht deri te kjo shpërfaqje e së pazakontës.
Për publikun e shërbyer prej medias së Shqipërisë, taksa 100% e Ramushit mbi mallrat serbe, nuk ka një histori moderne pos asaj me lahuta dhe dyfekë që ofshëtijnë nga epoka e Isa Boletinit.
E reduktuar në një tregim fare bipolar, bardhezi, dydimensional, për të mirin dhe të keqin, heroin dhe tradhtarin, trimin dhe frikacakun, pritshmëria e publikut të këtushëm për produktin e politikës së Kosovës e ka thuajse të pamundur të pranojë diçka të ndryshme nga Eposi i Kreshnikëve. Dhe kjo është qesharake.
Sigurisht, një dorë të mirë në këtë ngjarje turpëruese e kanë luajtur edhe dy faktorë jo pak të rëndësishëm. Së pari, amplifikimi deri në mitizim i aktit kalorësiak të dorëheqjes së Ramushit u pompua edhe më me zell nga ata që synuan ta përdorin ndershmërinë e Ramushit të vogël si theks të imoralitetit që portretizon Ramën e madh.
