Shfaqja e Sindromës Akute të Rëndë Respiratore (SARS) në provincën Guangdong të Kinës në dimrin e vitit 2002 ishte një ngjarje e veçantë: ajo shënoi kalimin e një patogjeni vdekjeprurës nga kafshët te njerëzit dhe u heraldizua gjerësisht si ‘murtaja’ e parë e shekullit 21.
Koronavirusi SARS dukej se kishte shpërthyer nga askund dhe demonstroi potencialin pandemik nga shkurti 2003 kur u shpërnda globalisht përmes Hong Kongut. Pasi SARS u shpall zyrtarisht nga Organizata Botërore e Shëndetit (ËHO) më 5 korrik 2003, pati disa raste të izoluara, por asnjë nga viti 2004 në vijim.
Që nga viti 2004, hulumtimi i SARS-it ka rënë në mënyrë dramatike, siç dëshmohet nga një kërkim në PubMed. Sidoqoftë, pyetja që shtrohet periodikisht është: Ku ka shkuar SARS? Përgjigja e shkurtër është se masat e shëndetit publik ishin efektive.
Edhe pse SARS shkaktoi një vdekje të raportuar prej 774 personash në gjithë botën në mes të nëntorit 2002 dhe korrikut 2003, zbulimi i çështjeve, izolimi, karantina, së bashku me gjurmimin e kontaktit, theu zinxhirin e transmetimit.
U zhduk po jo përfundimisht
Nga një këndvështrim tjetër, natyrisht, SARS nuk është zhdukur përfundimisht pasi ekzemplarët ekzistojnë ende në objektet kërkimore. Boshllëqet e mundshme të sigurisë e mbajnë gjallë mundësinë e rigjenerimit të patogjenit.
Pas njoftimit të OBSH-së që SARS ishte frenuar, një numër shpërthimesh u lidh me shkeljet e biosigurisë në institucionet kërkimore në Azi. Në shtator 2003, një studiues në Universitetin Kombëtar të Singaporit kontraktoi SARS me ekzemplarë të kontaminuar.
Në dhjetor 2003, një studiues në Tajvan u infektua përmes mbeturinave të kontaminuara. Siguria e dobët në Institutin Kombëtar të Virologjisë në Pekin çoi në një grumbull infeksionesh SARS në Kinë në 2004. Në një rast shumë të publikuar në vitin 2014, Instituti Pasteur në Paris njoftoi zhdukjen e më shumë se 2,000 shishkave që përmbajnë fragmente të virusit SARS.
SARS gjithashtu ekziston si një potencial në natyrë. Viruse të ngjashme me SARS janë raportuar në një koloni të lakuriqëve në provincën Yunnan të Kinës. Nga analizat e sekuencave të tëra gjenomit të këtyre koronaviruseve, është sugjeruar që ato janë të lidhura ngushtë me koronavirusin SARS.
Një revistë e vitit 2013, Nature, raportoi dëshmitë më të forta deri më sot se lakuriqët kinezë janë rezervuarë natyrorë të koronavirusëve SARS dhe se pritësit e ndërmjetëm mund të mos jenë të domosdoshëm për infeksionin e drejtpërdrejtë të njeriut.
Studimi sugjeroi gjithashtu një potencial për shpërndarje të ardhshme dhe theksoi rëndësinë e programeve të zbulimit patogjen që synojnë grupet e rrezikut të lartë të kafshëve të egra në pikat e shfaqjes së sëmundjeve si një strategji për gatishmërinë pandemike.
Me fjalë të tjera, ngjarjet komplekse që shkaktuan shpërthimin e sëmundjes në 2003 mund të përsëriten. Në këtë kuptim, SARS mund të jetë zhdukur nga pamja jonë, por nuk është zhdukur përfundimisht.
Fundi i rremë
Ky përfundim ekuivok që rezulton të jetë jo më shumë se një mbyllje e përkohshme, shtron çështje më të gjera se si ne demarkojmë epidemitë si ngjarje.
Në mënyrë të ngjashme, nënvizohet mënyra se si ne konceptualizojmë zhdukjen e një virusi; domethënë zhdukja e një virusi të njohur shumë patogjen si SARS që megjithatë vazhdon të ekzistojë në një virus relativ me potencial për t’u rikthyer.
Ndërsa theksi në literaturën shkencore dhe popullore ka tendencë të jetë në procesin e ‘shfaqjes’ – në dukshmërinë e papritur të një virusi – shumë më pak vëmendje i kushtohet procesit të kundërt të zhdukjes. Në një kuptim ekziston një arsye e qartë për këtë. Risia siguron shikueshmëri. Një sëmundje përfundon posa të arrijë një sëmundje tjetër e njohur rishtas për ta eklipsuar atë.
VINI RE: Ky material është pronësi intelektuale e Somatosphere.net
