Duart e gdhendura me rrudha që drejtohen si degë drejt kyçeve të saj, një grua me një skaj shumëngjyrësh ulet e vetme në kuzhinën e saj.
Punët e ditës nuk janë bërë – të drejtosh një fermë siç ka bërë gjatë gjithë jetës do të thotë të jesh vazhdimisht në lëvizje, të kujdesesh për pula dhe dele, të punosh tokën e të rregullosh traktorë.
Bëhet fjalë për fshatin Kihnu, i njohur si ‘Ishulli i Grave’, një vend i izoluar në Detin Baltik në brigjet perëndimore të Estonisë. Shpesh referuar si matriarkati i fundit i Evropës, komuniteti është i fuqizuar kryesisht nga forca dhe qëndrueshmëria e grave.
Mbajtës të një kulture kaq të pasur, sa është në listën e trashëgimisë kulturore jomateriale të njerëzimit të Unescos, gratë e Kihnu ekuilibrojnë përgjegjësitë e bujqësisë, rritjes së fëmijëve dhe jetës së përditshme me detyrën e trashëguar të ruajtjes së traditave stërgjyshore.
Në një vend ku burrat historikisht kanë munguar – duke punuar në det ose jashtë vendit – roli i grave në Kihnu është zgjeruar përtej roleve tradicionale gjinore dhe në çdo aspekt të jetës në tokë të thatë.
Ata janë mbajtëse të këngës, vallëzimit, endjes tradicionale dhe artizanatit. Ata janë gjithashtu përçuesit kryesorë të riteve si dasmat dhe funeralet.
Për breza të tërë, mënyrat e Kihnu kanë kaluar përmes kësaj linje të grave, në komunitetin më të veçantë në botë në llojin e tij.
