Nga Mendrit Shehu
Në natën midis 17 dhe 18 majit 2015, Marco Vannini vritet nga një e shtënë me armë në shtëpinë e familjes së të dashurës së tij.
Pas një kalvari prej 300 seancash gjyqësore dhe një vendimi penal që liroi shumicën e të akuzuarve si përgjegjës për vdekjen e të birit, ajo pati ende forcë për të luftuar, megjithëse shpresa se drejtësia do të vihej në vend i venitej çdo ditë që kalonte.
Javët dhe muajt kalonin dhe mes thirrjeve të dëshpëruara nga Marina Vannini dhe bashkëshorti i saj Valerio që kërkonin drejtësi për djalin e tyre, mbërrijmë në maj 2021. Kanë kaluar gjashtë vjet dhe vetëm tani, falë dënimit përfundimtar nga ana e Gjykatës së Lartë, i riu njëzet vjeçar nga Cerveteri do të jetë në gjendje të prehet në paqe.
Më 14 prill 2018, Antonio Ciontoli dënohet me 14 vjet. Gjyqtarët kishin vërejtur se ” Ciontoli ka shmangur me vetëdije dhe në mënyrë të përsëritur dhënien e ndihmës së shpejtë, për shkak se plumbi ishte qëlluar nga arma e tij e shërbimit “. Duke qenë një marshall i Marinës, Apeli vendos që dënimi të ulet në 5 vjet.
Një vendim që nxit zemërimin e prindërve të të riut Vannini dhe që apelohet nga Kryprokurori i Romës, i cili mbështet në vend të kësaj tezën e vrasjes.
Midis duartrokitjeve të gjata në sallën e gjyqit dhe gëzimit për një drejtësi që u vu në vend pas një kohe shumë të gjatë, Gjykata e Lartë la në fuqi vendimin e shkallës së parë, duke konfirmuar dënimet për Antonio Ciontoli (ushtarak i lartë), gruas së tij Maria Pezzillo dhe fëmijëve Federico dhe Martina.
Një çështje gjyqësore komplekse dhe e dhimbshme që nuk pati fitues, por vetëm humbës. Në fund të fundit, gjithçka që Marina kërkoi në këto 6 vjet të gjata, ishte vetëm e vërteta dhe drejtësia për djalin e saj, jeta e të cilit u ndërpre në mes shumë shpejt.
Një nënë që po priste, ashtu siç bënte gjithmonë që kur Markoja ishte fejuar me Martinën, që djali i saj të kthehej në shtëpi , ta përqafonte dhe puthte. E megjithatë ai nuk u kthye kurrë.
Kujtimi i fundit nga Marko lidhet me atë telefonatë, me atë kërkesë të dhimbshme për ndihmë. I riu po vdiste dhe asgjë nuk u bë për ta shpëtuar. Marina gjithashtu vdiq me të, ose të paktën pjesa më e madhe e zemrës së daj.
Ishte një udhëtim shumë i gjatë dhe i dhimbshëm që vetëm sa shtonte dhimbjen për një humbje kaq të rëndësishme në jetën e një gruaje. Dhe në këto vite që kanë kaluar që nga tragjedia, e cila preku familjen, por edhe gjithë Italinë, Nënë Marina nuk foli kurrë për hakmarrje, por vetëm për drejtësi .
Në Shqipëri, Zamira Durda është një grua që ka humbur shumë beteja në 13 vitet e fundit, që kur shpërthimi i depos së demontimit të municioneve në fshatin Gërdec i mori jetën djalit të saj 6-vjeçar. Zamira vijon një betejë në të cilën ka fare pak aleatë. Të tjerët ndoshta duan të harrojnë.
” Kërkimi i drejtësisë për tim bir është motivi i jetës sime, arsyeja përse jetoj. Kur kalojnë fëmijë me biçikletë më duket sikur vjen, sikur është ai dhe dua të thërras. Unë do të jem në të gjitha seancat nëse SPAK do e hapë. Shpresoj të hapet dosja Gërdeci në tërësi dhe të hetohet dhe për korrupsion sepse nuk është hetuar për korrupsion. Duhet të shikohet në tërësi kjo dosje sepse ka shumë prova brenda”, deklaronte Durda.
13 vjet nga tragjedia e Gërdecit, Gjykata e posaçme e Apelit urdhëroi hapjen e dosjes ndaj ish- ministrit të Mbrojtjes Fatmir Mediu, emri i të cilit lidhet me shpërthimin tragjik të
Gërdecit, por që për shkaqe proceduriale të imunitetit ai shpëtoi pa u gjykuar prej vitit 2009.
2 histori të ndryshme, por me një të përbashkët: Drejtësia e munguar.
