*Nga Rachel Marsden
Në dy javë që kur ‘Karvani i Lirisë’ i kamionistëve kanadezë dhe mbështetësit e tyre nisën të mblidhen në Otava për të kërkuar përfundimin e të gjitha kufizimeve të lidhura me pandeminë në mbarë vendin, është bërë e qartë se kjo lëvizje nuk është si lëvizjet e tjera protestuese.
Dhe kjo është një një pamje e frikshme për ata që janë përgjegjës, që menduan se do ta menaxhonin dhe do ta shfrytëzonin këtë krizë, pavarësisht shkencës dhe realitetit në terren.
Ka kohë që ekziston një axhendë për të futur sa më shumë njerëz të jetë e mundur në një rrjet global përmes adoptimit teknologjik. Kjo është ajo me të cilën kishin të bënin zbulimet e informatorit të Agjencisë Kombëtare të Sigurisë në vitin 2013.
Një panoptikon teknologjik u siguron atyre që janë përgjegjës aftësinë për të monitoruar dhe përfundimisht kontrolluar ose sanksionuar disidentët ose personat e jashtëm, ndërsa shteti ndjek axhendën e e përcaktuar prej tij ndaj disa të përzgjedhurrve.
Algoritmet që shfrytëzojnë këtë prani masive në internet i mundësojnë shtetit të krijojë me saktësi propagandën që do të shpërndahet për t’i fyer ata në sytë e popullatës së përgjithshme, ndërkohë që e portretizojnë shtetin si mbrojtësin e madh. Në thelb, njerëzit manipulohen për të argumentuar.
Për ata qytetarë që nuk janë joshur nga komoditeti i thjeshtë i teknologjisë ose joshja narcisiste e mediave sociale, frika nga terrorizmi ose nga Covid-19 nxiti në mënyrë më aktive hyrjen në këto rrjeta tërheqëse. Dhe kjo ishte përpara se të vendoseshin pa ndërprerje pasaportat e vaksinimit me kode QR të lëshuara nga qeveria që lidhen drejtpërdrejt me identitetin e personit.
Por më pas një grup kamionistësh vunë re se kërcënimi i autoritarizmit në Kanada dhe gjetkë ishte më afër sesa mund të duket në pasqyrat e tyre. Dhe këta punëtorë thelbësorë vendosën të parkonin mjetet e tyre thelbësore derisa zyrtarët të ndalonin së trajtuari liritë thelbësore sikur të ishin të negociueshme.
Për shkak se mediave kryesore kanadeze i mungon shumë debati vërtet kontradiktor dhe diversiteti i mendimit, protestat rrezikuan të nxisnin një ndërgjegjësim të ri të paparë për ata që ishin ushqyer me forcë nga qeveria, ndërkohë që ata tashmë mund të kenë filluar të pyesin pse u prekën nga virusi edhe pse kishin bërë tre doza tashmë. Ata ndoshta kishin filluar të vënë në dyshim vlerën e vërtetë të sakrificave që u detyruan nga qeveria të bënin gjatë dy viteve të fundit nën iluzionin e sigurisë.
Në këtë përzierje hyn një grup njerëzish që nuk janë aktivistë të paguar apo ngatërrestarë, por njerëz të zakonshëm me punë të zakonshme, që më parë ishin nga vetë qeveritë.
Kjo i bën shoferët e kamionëve një racë tjetër kundërshtarësh krahasuar me rotestuesit Black Lives Matters, Antifa ose francezët e Jelekëve të Verdhë. Dhe kjo shpjegon pse armët e mëdha retorike po vendosen tani kundër tyre.
Kamionistët, duke kërkuar që jeta të kthehet pikërisht ashtu siç ishte përpara se qeveritë të fillonin të instrumentalizonin pandeminë, mund të minojnë çdo axhendë për të shfrytëzuar krizën për përparimin globalist.
Ky do të ishte veçanërisht rasti nëse lëvizja e Karvanit të Lirisë do të përhapej në mbarë botën, siç ka filluar të bëhet. Në Francë, për shembull, karvanet që nisen nga qytete të ndryshme kanë mbërritur në Paris që prej tre ditësh.
Ish-guvernatori i Bankës së Kanadasë dhe Bankës së Anglisë, Mark Carney, shkroi në një opinion të fundit të gazetës ‘Globe and Mail’: “[B) tani kushdo që dërgon para drejt Karvanit të Lirisë nuk duhet të ketë asnjë dyshim: Ju po financoni rebelimin. Financuesit e huaj të një kryengritjeje ndërhynë në punët tona të brendshme që në fillim. Autoritetet kanadeze duhet të ndërmarrin çdo hap brenda ligjit për t’i identifikuar dhe ndëshkuar plotësisht. Përfshirja e qeverive të huaja dhe çdo zyrtari të lidhur me to duhet të identifikohet, ekspozohet dhe adresohet.”
Ndryshe nga protestat e mëparshme mjedisore që janë ndezur në Kanada lidhur me ndotjen e mjedisit dhe që janë mbështetur nga grupe kërkimore me bazë në SHBA, e të financuara që atje nga interesat e biznesit amerikan pranë elitave të Uashingtonit, të gjitha këto me sa duket i kanë shpëtuar vëmendjes apo interesit të Carney-t. Kamionistët në fakt nuk kërkojnë ‘financim të huaj’. Ata kanë punë që paguhet mjaft mirë.
Pjesa tjetër e botës tani rrezikon që këto lëvizje të kamionëve të marrin vrull, përpara se kufizimet dhe pasaportat e vaksinave të lejojnë zbatimin e plotë të një zgjidhjeje të qëndrueshme të gjurmimit dhe mbikëqyrjes, e aftë për të monitoruar goditjen populiste ndaj çmendurisë së qeverisë.
Gara e tubimit midis shoferëve të kamionëve dhe globalistëve po vazhdon! Dhe asgjë më pak se demokracia dhe liria janë në rrezik.
*Rachel Marsden është një kolumniste, strategjiste politike dhe mikpritëse e një programi në gjuhën frënge të prodhuar në mënyrë të pavarur. Faqja e saj e internetit mund të gjendet në rachelmarsden.com
