Në një fushë tjetër të rivalitetit SHBA-Kinë, të dyja superfuqitë po e trajtojnë metaversen në zhvillim si një fushë të kontestuar ushtarake.
Metaverse është një botë dixhitale paralele e krijuar falë zhvillimeve në internet, realitetit virtual, teknologjive të rrjeteve dhe realitetit të shtuar, për të përmendur vetëm disa nga mundësitë e tij teknologjike. Aktualisht, nuk ka asnjë metaverse të vetme të unifikuar, por më tepër fragmentim të metaverseve të shumta të krijuara nga kompani dhe programues të ndryshëm.
Ndërsa koncepti dhe teknologjitë janë ende në fillimet e tyre, metaverse ka shumë përdorime të ndryshme dhe domethënëse të mbrojtjes duke filluar nga stërvitja, planifikimi dhe simulimi i misionit, dizajni i armëve dhe madje edhe operacionet luftarake. Ky potencial tashmë po i vendos SHBA-në dhe Kinën në një kurs përplasjeje të botës virtuale.
Në një artikull të botuar muajin e kaluar në Shoqatën e Profesionistëve Kibernetikë Ushtarakë, Josh Baughman nga Universiteti i Mbrojtjes Kombëtare shkroi se Kina e sheh metaversen si një ‘hapësirë’ njohëse paralele që binjakëzon në mënyrë dixhitale skenarët e vërtetë luftarake, ku lufta njohëse mund të përparohet në mënyrë efikase dhe të përmirësohet në një ritëm të shpejtë’.
Ai shtoi se një sulm në metaversen e një kundërshtari mund të ‘ndikojë në të menduarit, njohjen dhe vendimmarrjen e kundërshtarit’. Baughman mendon se Kina e sheh SHBA-në si shumë përpara në teknologjinë metaverse, por e sheh veten si superiore nga pikëpamja kulturore dhe thelbësore.
Duke përmendur shembullin e aplikacionit të shkëmbimit të videove të Kinës TikTok, i cili kohët e fundit ka përfshirë planetin dhe po vjedh me shpejtësi pjesën e tregut nga Facebook-u i SHBA-së, ai theksoi qasjen e Kinës ndaj domenit në zhvillim.
Ai shkroi ‘Kina dhe SHBA-ja do të konkurrojnë në mënyrë të pashmangshme në metaverse’, ku domeni në zhvillim do të bëhet përfundimisht një reflektim i shoqërisë reale, ndërsa mjegullon linjat midis internetit dhe realitetit, duke shtruar kështu pyetje të rëndësishme etike dhe morale se si duhet të qeveriset.
Koncepti metaverse i jep veten ideve të imazheve dhe hiperrealitetit, siç u shpjegua për herë të parë nga filozofi francez Jean Baudrillard. Për Baudrillard-in, një imazh është një imitim që nuk arrin t’i referohet origjinalit dhe me kalimin e kohës bëhet gjithnjë e më i vogël se objekti që synohet të përfaqësojë nëpërmjet ndërmjetësimit teknologjik të përvojës. Hiperrealiteti fillon kur një rrjet imazhesh fillon të paraqesë një tjetër të llojit të tij.
Duke u bazuar në mendimin e Baudrillard-it, në kontekstin e mbrojtjes dhe sigurisë, metaverse mund të modelojë me saktësi kompleksitetin e përvojës njerëzore që kërkohet në operacionet ushtarake bashkëkohore, duke ngritur kështu pyetje nëse normat mund të zbatohen në zhvillimin e metaverse dhe nëse metaverset mund të pasqyrojnë paragjykimet njerëzore në realitetin e tyre të simuluar.
Kështu, metaverse mund të krahasohet me një mjedis të kontrolluar ushtarak ku variabla të shumta mund të kontrollohen me shkallë të lartë saktësie.
Ndërsa përdorimi i teknologjisë metaverse në stërvitje mund t’i lejojë ushtarët dhe oficerët të vizualizojnë më mirë operacionet në një hapësirë të integruar, ky supozim mund të shkojë kundër fjalës së urtë të Clauseëitz se ‘asnjë plan nuk i mbijeton kontaktit me realitetin’ – domethënë, asnjë metaverse nuk do të zëvendësojë situatat e çcastit të ndërgjegjësimit dhe vendimmarrjes instinktive bazuar në njohuritë e menjëhershme të dorës së parë të situatave kritike.
Në të njëjtën kohë, shfaqja e një metaverse të vetëm si një domen i veçantë shtron pyetje nëse normat mund të miratohen realisht për të rregulluar përdorimin e tij ushtarak, ashtu si natyra e hapur e internetit e bën jashtëzakonisht të vështirë miratimin e normave universale që rregullojnë zbatimin dhe përdorimin e tij.
Një situatë hipotetike është se palët e interesuara mund të përpiqen të krijojnë norma të bazuara në përdorimin ushtarak të metaverse, por nuk arrijnë të adresojnë sjelljet dhe motivimet njerëzore që nxisin zhvillimin e metaverse. Kjo do të thotë, vendimet politike dhe ushtarake mund të merren bazuar në simulimet metaverse, por në radhë të parë nuk mund të analizojnë faktorët njerëzorë që çuan në krijimin e simulimeve të tilla ushtarake.
Për më tepër, ka pyetje nëse metaverset do të nxisin disa paragjykime morale në simulimin e realitetit. Ashtu si me inteligjencën artificiale, palët e interesuara në zhvillimin e teknologjisë metaverse mund të ngulitin paragjykimet e tyre në teknologji, duke prodhuar një realitet virtual që amplifikon pabarazitë sociale, politike dhe etnike, të cilat potencialisht mund të bëhen më të ngulitura ndërsa ekosistemet metaverse takohen dhe vija midis virtuales dhe reales mjegullohet vazhdimisht.
Metaverset mund të projektohen gjithashtu për të pasqyruar vlerat dhe idealet kombëtare, me shtetet që projektojnë metaverse që pasqyrojnë politikat dhe kulturat e tyre në aspektin e projektimit dhe simulimit.
Kjo hap gjithashtu mundësinë që një sulm ndaj një metaversi nuk do të ishte një mohim i drejtpërdrejtë i shërbimit, por përkundrazi do të merrte formën e mesazheve subkoshiente brenda simulimeve, duke krijuar dhoma jehone njohëse me pasoja të jetës reale në planifikimin kombëtar, vendimmarrjen dhe sigurinë.
Si e tillë, e ardhmja e metaverses padyshim që do të formësohet nga konkurrenca SHBA-Kinë, me të dyja vendet që ka të ngjarë të krijojnë metaverse që pasqyrojnë pikëpamjet e tyre përkatëse për operacionet ushtarake, vendimmarrjen politike dhe vlerat thelbësore.
Ashtu si me sferat e tjera të botës reale, gara e SHBA-së kundër Kinës për të dominuar dhe militarizuar metaversin është në vazhdim dhe me agjencitë e sigurisë kombëtare të të dyja palëve, departamentet dhe sektorët e teknologjisë të përfshira, ka të ngjarë të jetë në një fazë shumë më të përparuar se sa është kuptuar.
VINI RE: Ky material është pronësi intelektuale e Asia Times
