Nga Arbër Zaimi
Mbaj mend në vitin 2001 vinte të luante futboll Anglia në Shqipëri. Erdhën mysafirë në Tiranë disa prej grupeve të ultrasve e huliganëve më në zë të Evropës. Por përpara se të vinin, për ditë me radhë mediat angleze i kishin porositur me tituj të mëdhenj: “Mos u kapni me shqiptarët, they are masters in streetfighting”. Frika funksionoi, tifozët anglezë pinë birra me ndonjë gotë uiski apo vodka zhytur si nëndetëse në krikëll, qeshën, kënduan, shanë, por s’pati zënka e as xhama të thyer.
Është interesante dialektika: teksa është rritur kriminaliteti dhe fama e brutalitetit të kriminelëve shqiptarë në vend e në botë, është ulur shumë aftësia popullore për forcë vetëmbrojtëse, dmth. për të mbrojtur rrugët dhe shtëpitë e veta.
Është rezultat i ikjes së rinisë, por edhe rezultat i squlljes dhe moskokëçarjes individualiste dhe hedoniste. Është rezultat i zhbërjes së komuniteteve, por edhe i faktit se policia e cila i trembet kriminelëve që kanë shokë politikanët, nuk trembet fare kur godet protestuesit, tifozët e të revoltuarit vendas…
Në 2001 pati huliganë të huaj, por nuk pati dhunë e teprime. Pse? Sepse paqen qytetare mund ta ruajë vetëm vetë populli, qytetaria, jo policia të cilës pushteti në Shqipëri ia vjedh edhe veshjet, e as krimi me të cilin po ai pushtet tremb popullin dhe shtyp organizimet e reja. Aty ku populli nuk është më në gjendje të ruajë paqen sociale, aty ku mungon vitaliteti apo konsensusi, aty nuk ka më paqe sociale por ka dominim ose konflikt. Te ne ka vetëm dominim, konflikt më nuk ka, pos kur vijnë këta të huajt.
