Disa nga mullinjtë më të vjetër të erës në botë gjenden në Nashtifan, në fushat ky fryn furishëm era në Iranin verilindor. Këta mullinj me erë me bosht vertikal mendohet se janë ndërtuar mbi 1000 vjet më parë. Ato funksionojnë edhe sot dhe mund të përdoren për bluarjen e grurit në miell.
Asbad është një nga strukturat arkitekturore më të rëndësishme të Iranit në rajonet e tij të shkretëtirës, i cili shndërron energjinë kinetike të erës në forma të tjera të energjisë.
Asbad është një teknikë e zgjuar për të bluar drithërat, një teknikë e cila shkon prapa në kohët e lashta kur njerëzit që jetonin në pjesët lindore të Iranit në përpjekje për t’u përshtatur me natyrën dhe për t’i shndërruar pengesat mjedisore në mundësi, arritën ta shpikën atë.
Përdorimi i zgjuar i arkitektëve iranianë të një kërcënimi natyror, pra erërave të forta dhe të bezdisshme dhe kthimi i tij në një mundësi të jashtëzakonshme për prodhimin e një produkti strategjik si buka, nuk është aspak një mrekulli.
Si rezultat i energjisë së bollshme dhe pa pagesë të erës në pjesë të rajonit lindor të Iranit, mund të shihen 40 mullinj me erë të ndërtuar krah për krah, pa asnjë shqetësim se energjia një ditë mund të mbarojë.
Gjatë periudhës 120 ditore të erërave, erërat kalojnë nëpër vrimat e kapësit të erës dhe rrotullojnë rrotat dhe fletët, pesha e rëndë e makinerive bluarëse dhe rrotës ushtrohet në bosht dhe rrotullon gurët e mullirit.
Mullinjtë e erës janë projektuar në mënyrë të tillë që erërat të mos hasin asnjë pengesë për t’i arritur, si rezultat i këtij shqetësimi, mullinjtë e erës ndërtohen në lartësi të larta.
Për të shfrytëzuar sa më mirë erën, të gjithë mullinjtë e erës uniforme të një fshati ose qyteti përqendroheshin në një vend të vetëm në pikën më të lartë të asaj zone.
