Ditët e Tokës po zgjaten ngadalë, kryesisht falë Hënës. Megjithatë, duket se ky është një proces shumë më pak i barabartë nga sa është imagjinuar, me zgjatjen që ka ngecur të paktën një herë.
Për një periudhë të gjatë duke filluar rreth 2 miliardë vjet më parë, ajo mund të jetë ndalur plotësisht, diçka që mund të jetë nxitur nga ndryshimet në atmosferën e Tokës.
Ndërveprimet midis Tokës dhe Hënës e kanë larguar ngadalë satelitin tonë, duke ngadalësuar rrotullimin e Tokës. Ndërsa fizika bazë e kësaj mund të mësohet në shkollë të mesme, aftësia për të kapur shpejtësinë e procesit është shumë e vështirë.
“Me kalimin e kohës, Hëna ka vjedhur energjinë rrotulluese të Tokës për ta rritur atë në një orbitë më të lartë më larg nga Toka”, tha autori i studimit, profesor Ross Mitchell i Akademisë Kineze të Shkencave në një deklaratë dërguar IFLScience. Rrotullimi më i ngadaltë në mënyrë të pashmangshme zgjat ditën.
“Shumica e modeleve të rrotullimit të Tokës parashikojnë se gjatësia e ditës ishte vazhdimisht më e shkurtër dhe më e shkurtër duke u kthyer pas në kohë,” shtoi autori i studimit Dr. Uwe Kirscher nga Universiteti Curtin.
Megjithatë, Mitchell dhe Kirscher kanë arritur në përfundimin se pas formimit të Hënës, ditët e Tokës fillimisht u rritën, por më pas u ndalën në rreth 19 orë përpara se zgjatja të rifillonte.
Në mënyrë intriguese, periudha e pak ose aspak ndryshimit u zhvillua nga dy në një miliard vjet më parë. Ngecja ndodhi sepse Hëna nuk është i vetmi objekt qiellor që ndikon në ditën tonë. Nxehtësia nga Dielli prodhon batica në atmosferë, të cilat përshpejtojnë rrotullimin. Aktualisht, baticat diellore janë shumë më të dobëta se ato hënore dhe thjesht zvogëlojnë pak efektin e Hënës.
Megjithatë, kur Hëna ishte më afër, ‘lidhja e fërkimit midis Tokës dhe Hënës ishte më e dobët për shkak të rrotullimit më të shpejtë të Tokës,’ tha Mitchell për IFLScience. Frekuencat e baticës nuk ishin rezonuese me Tokën në shkallë globale, duke penguar transferimin e energjisë.
Matjet e gjatësisë së ditëve të kaluara janë mbështetur tradicionalisht në shtresat e imëta sedimentare në balticat e lashta të baticës. Këto mund të jenë aq të hollësishme sa është e mundur të numërohet numri i ditëve midis cikleve mujore të baticës.
Pak vende janë mjaft të qarta për t’u përdorur në këtë mënyrë, madje disa prej tyre janë të diskutueshme, kështu që ne kemi vetëm fotografi se sa e gjatë ishte dita në pika të veçanta. Mitchell dhe Kirscher përdorën ciklet e Milankovitch në orbitën e Tokës në vend të tyre.
“Dy cikle Milankovitch, precesioni dhe pjerrësia, lidhen me lëkundjen dhe animin e boshtit të rrotullimit të Tokës në hapësirë. Prandaj, rrotullimi më i shpejtë i Tokës së hershme mund të zbulohet në cikle më të shkurtra precesioni dhe pjerrësi në të kaluarën, “ tha Kirscher. Studimi është publikuar në revistën Nature Geoscience.
