Grigor Sargsyan në gjykatën penale të Oudenaarde, Belgjikë, më 27 prill 2023
Në mëngjesin e arrestimit të tij, Grigor Sargsyan ishte ende duke trukuar ndeshjet. Katër celularë gumëzhinin në komodinën e tij me telefonata dhe mesazhe nga e gjithë bota.
Sargsyan ishte shtrirë në një shtrat në apartamentin e prindërve të tij, duke bërë marrëveshje mes gjumit. Ishte ora 3 e mëngjesit në Bruksel, që do të thoshte se ishte ora 8 e mëngjesit në Tajlandë. Turneu W25 Hua Hin ishte gati të fillonte.
Sargsyan po negocionte me tenistë profesionistë që përgatiteshin për ndeshjet e tyre, atletë që ai kishte rekrutuar me zell gjatë viteve. Ai kishte nevojë që ata të humbin një ndeshje ose një set – apo edhe vetëm një pikë – në mënyrë që ai dhe një rrjet global i bashkëpunëtorëve të mund të vendosnin baste mbi rezultatet.
Kështu Sargsyan ishte bërë i pasur. Ndërsa bixhozi në tenis shpërtheu në një industri prej 50 miliardë dollarësh, ai ishte infiltruar në sport, duke paguar profesionistët më shumë për të humbur ndeshje ose pjesë ndeshjesh, sesa mund të bënin duke fituar turne.
Sargsyan kishte përshkuar globin duke krijuar listën e tij, e cila ishte rritur duke përfshirë më shumë se 180 lojtarë profesionistë në pesë kontinente. Ishte një nga unazat më të mëdha të trukimit të ndeshjeve në sportet moderne, mjaft i madh për t’i dhënë Sargsyan një pseudonim të pëshpëritur në të gjithë botën e tenisit: Maestroja.
Ky hetim i Washington Post për sipërmarrjen kriminale të Sargsyan , dhe se si natyra në ndryshim e lojërave të fatit ka korruptuar tenisin, bazohet në dhjetëra intervista me lojtarë, trajnerë, hetues, zyrtarë tenisi dhe fiksues ndeshjesh. The Post mori dhjetëra mijëra mesazhe me tekst të Sargsyan , qindra faqe dokumente të brendshme të forcave të zbatimit të ligjit në Evropë dhe transkriptet e marrjes në pyetje të lojtarëve.
Në kohën kur ai po komunikonte me lojtarët në Tajlandë, Sargsyan kishte përmirësuar taktikat e tij. Ai kishte mësuar si të ‘ushqente’ ata që ishin nervozë. Ai e dinte se kur duhej të ishte afarist dhe i drejtpërdrejtë, duke i komunikuar ofertat e tij si një ankand.
Kjo ishte qasja e Sarkisian në natën e qershorit 2018, që do të ishte edhe e fundit e tij si fiksues ndeshjesh. Ai i shpjegoi Aleksandrina Naydenova, një teniste bullgare që lufton për t’u futur në 200 më të mirat në botë, se ajo mund të zgjidhte se sa keq mund të humbiste një set. Ai i dërgoi tekstet në anglisht:
Nëse e humbiste setin e parë të shërbimit, do fitonte 1000 euro, ka shkruar ai. Po të humbiste të dytin do fitonte 1200 euro. Nuk kishte rëndësi nëse ajo do e fitonte ndeshjen, mjafton që të humbiste ato që i kërkoheshin.
Najdenova dukej e gatshme.
“Më jep pak kohë për ta konfirmuar”, shkroi ajo.
Ndërsa Sargsyan priste, një ekip SWAT i policisë belge ishte rrugës për në shtëpinë e prindërve të tij. Ekipi kishte planifikuar bastisjen prej muajsh të tërë, kulmi i një hetimi dy-vjeçar që përfshiu Evropën Perëndimore.
Sargsyan e vendosi telefonin në tavolinën e tij pranë shtratit pranë të tjerëve që përdorte për të komunikuar me lojtarët dhe bashkëpunëtorët.
Ai u shtri në krevat, duke u përpjekur të mos binte në gjumë. Pastaj, nga kati i poshtëm, ai dëgjoi zëra të heshtur që flisnin përmes radiove.
Hapi derën e dhomës së tij dhe pa disa oficerë policie dhe një qen belg të racës Malinois. Oficerët vunë re objektivin e tyre: një burrë shtatshkurtër topolak me pizhame. Ata ngjitën me shpejtësi shkallët dhe hynë në dhomën e Sargianit.
Sargsyan u përpoq të merrte telefonat e tij, por oficerët i bllokuan të parët. E vunë në pranga dhe renditën akuzat ndaj tij: pastrim parash dhe mashtrim.
“Unë e di për çfarë bëhet fjalë,” tha Sargisian.
Informacioni në pajisjet e tij do ofronte një dritare të jashtëzakonshme në atë që është bërë sporti më i manipuluar në botë, sipas rregullatorëve të basteve. Mijëra tekste, fatura bixhozi dhe transferta bankare përshkruan përfshirjen e Sargsyan në hollësi të jashtëzakonshme, duke treguar se si një emigrant armen në Belgjikë, pa përvojë në tenis, kishte arritur të korruptonte një sport me një imazh të rafinuar dhe me para.
The Post është në gjendje të identifikojë 105 nga 181 lojtarët në hetim. Kjo hartë është nxjerrë nga ajo analizë.
Sargsyan e përshkroi veten si një lloj ‘Robin Hood’-i, një mbrojtës që shkeli ligjin dhe etikën e tenisit për të rimbursuar lojtarët e tij më të varfër. Pjesa më e madhe e 1300 turneve të sportit janë periferike dhe ofrojnë pak çmime. Disa janë aq të vogla saqë mbahen në oborret e shkollave të mesme, duke u paguar fituesve deri në 2,352 dollarë. E megjithatë të njëjtat ndeshje të errëta, shumë larg shkëlqimit të Wimbledon-it, janë shndërruar në mjete për miliarda dollarë në kumar.
Kur takoi rekrutët, Sargsyan e prezantoi veten si një ‘sponsor’ dhe një adhurues i përjetshëm i sportit. Ai hodhi poshtë paligjshmërinë e trukimeve të ndeshjeve, duke pyetur se si diçka kaq e lehtë mund të klasifikohej si krim.
“Ishte e gjithë jeta ime,” tha Sargsyan , 33 vjeç, gjatë intervistave të kryera mbi 10 orë në të cilat ai përshkroi sipërmarrjen e tij kriminale.
Ndërsa hetuesit iu afruan arrestimit të tij, ata arritën në përfundimin se Sargsyan po punonte në emër të një grupi kriminal ndërkombëtar me bazë në Armeni. Ai po i dërgonte miliona dollarë një burri në Jerevan, kryeqytetin e vendit.
Hetimi i Sargsyan do i shtynte zyrtarët e tenisit të lëshojnë një sërë ndalimesh dhe pezullimesh të përjetshme nga sporti. Por edhe kur ata u përpoqën të pastronin rrjetin e tij nga turneu, më shumë sinjalizime për trukimin e ndeshjeve u zbuluan.
Kur erdhi koha për të ndjekur penalisht Sargian këtë pranverë, një avokat për tenisin profesionist, Mathieu Baert, përshkroi në një sallë gjyqi belge shkallën e rrjetit.
“Një nga dosjet më të mëdha të trukimeve të ndeshjeve që janë shfaqur ndonjëherë në botë”, tha Baert në deklaratën e tij hyrëse.
Ai i tregoi gjykatësit për grumbullin e provave të gjetura në telefonat e Sargsyan . Kishte më shumë informacione që u shmangën hetuesve, mbi pajisjet që Sargsyan i kishte përdorur dhe i kishte flakur tej; historia e tij tregoi një problem më të madh me të cilin përballet sporti.
“Rezultatet e tanishme janë maja e ajsbergut,” tha Baert.
Në vitin 2016, lojtarët filluan të pëshpërisnin për një njeri të njohur si ‘Maestroja’. Ai njihej me emra të tjerë gjithashtu: Gregory, Greg, GG dhe TonTon. Disa lojtarë e njihnin atë si Ragnar, sipas luftëtarit viking.
Ai do shfaqej nga askundi, në një turne në Valencia, Spanjë, duke folur spanjisht, duke dërguar lojtarët në restorantin më të bukur në qytet me Jaguar-in e tij. Pastaj ai shfaqej në periferi të një turneu në Belgjikë, duke folur një rusishte të përsosur. Ai u shfaq në një klub nate në Berlin me lojtarë gjermanë. Ai bëri rezervime në një restorant ekskluziv në jug të Francës me një trajner të njohur nga Shtetet e Bashkuara.
Ai bleu unaza diamanti për gratë e lojtarëve. Pagoi fluturimet. Shpërndau celularët dhe çelësat e një apartamenti të zbrazët në Bruksel. Lojtarët folën për sharmin e tij, furnizimin e tij në dukje të pafund të parave, aftësinë e tij për të folur në pesë gjuhë. Dukej sikur ai doli jashtë një klubi të një shteti evropian dhe befas ishte pjesëmarrës në ndeshjet profesioniste të tenisit.
“Të gjithë në botën e tenisit e dinë se Maestroja bën trukime ndeshjesh,” i tha policisë franceze në vitin 2019, Mick Lescure, një ish-profesionist francez që bashkëpunoi me Sarkisian, sipas një transkripti të marrjes në pyetje.
“Ai mund ta bëjë atë që dy lojtarë që luajnë kundra njëri-tjetrin të punojnë për të.”
Por asnjë nga lojtarët nuk dinte shumë për Maestron. Shumë pak e dinin edhe emrin e tij të vërtetë.
Grigor Sargsyan ka lindur në vitin 1990 në Armavir, Armeni, pranë kufirit me Turqinë. Ai erdhi në Bruksel kur ishte 9 vjeç. Prindërit e tij pastronin shtëpitë dhe punonin në ndërtim. Ata jetonin në Saint-Josse, lagjen më të varfër të qytetit dhe një pikë mbërritjeje për emigrantët nga e gjithë bota.
Sargsyan u verbua nga pasuria dhe fuqia që ndodhej vetëm pak hapa nga Saint-Josse. Ishte më pak se dy milje larg Parlamentit Evropian dhe disa prej rezidencave më magjepsëse të qytetit. Ai dhe miqtë e tij hynin në dyqane ushqimore luksoze, duke vjedhur havjar, karavidhe dhe shampanjë dhe duke ikur me duart plot.
Në fundjavë, Sargisian arriti të bënte vend në skenën konkurruese të shahut të qytetit, ku jeta e tij në Saint-Josse ndihej si një lëkurë që mund ta hiqte. Ai shfaqej me pantallona të shkurtra të gjera dhe bluzë dhe u ngjit në rangje. Në moshën 13-vjeçare, pasi fitoi një turne lokal, ai luajti kundër Anatoli Karpov, ish-kampioni botëror i shahut.
Sargsyan-it i pëlqente ndjenja e kontrollit që i jepte shahu, tha ai, mënyra se si mund ta kthente lojën në mendjen e tij. Ishte, për njëfarë kohe, gjëja që e bënte të ndihej më i fuqishëm.
Sarkisani, atëherë 13 vjeç, luan një ndeshje kundër ish-kampionit botëror të shahut, Anatoly Karpov, në vitin 2002 në Bruksel. (Foto familjare)
Pastaj, një ditë gjatë një loje, Sargsyan ndjeu një farë dyshimi. Ai po konsideronte lëvizjen e tij të radhës kur befas u përfshi nga një ndjenjë dërrmuese. Një lëvizje e gabuar dhe do mundej, kundërshtari i tij ishte gati për ta shkatërruar. Ishte një ndjenjë që filloi të shfaqej pothuajse çdo herë që ai luante: truri i tij ngrinte, sikur një sinaps të ishte ndezur gabimisht.
“U bëra paranojak. Fillon të mendosh, ‘Të gjithë po përpiqen të më lëndojnë dhe të më zënë në kurth”, tha ai.
Në moshën 16-vjeçare, Sargsyan e la përgjithmonë shahun.
Në vend të kësaj, ai filloi të ecte kot më kot nëpër rrugët e Brukselit. Një herë, ai kaloi në një bastore ku po luhej French Open në televizion. Ishte hera e parë që ai shikonte një ndeshje tenisi; ai u fiksua. Kur shkolla e tij e mesme u kërkoi nxënësve të regjistroheshin për një sport, Sargsyan zgjodhi tenisin.
Miqtë e tij armenë në Saint-Josse bënin shaka se ai po përpiqej shumë që të asimilohej. Frengjishtja e tij ishte bërë e patëmetë. Ai ëndërronte të bëhej një avokat i fuqishëm. Tani ai po luante një sport në të cilin edhe sistemi i pikëve dukej i krijuar për të të ngatërruar.
Por kur kthehej në lagjen e tij nga praktika e tenisit, Sargsyan do e linte frëngjishten e tij akademike. Ai donte të provonte shkathtësinë e tij të rrugës në çdo formë që të mundej; në shkollë të mesme, ai u kap duke vjedhur një pulë.
“Unë mund të luaj dy personazhe të ndryshëm,” tha Sargisian.
Pas diplomimit, miqtë e tij, të cilët dikur kishin vjedhur karavidhe dhe havjar, ishin në dyqanin e basteve të lagjes. Ata u futën me shpejtësi në borxhe duke vënë baste në futboll, tha Sargisian, bisedat e tyre rrotulloheshin rreth basteve të tyre më të fundit.
“Ishte gjithçka për të cilën folën. Ata ishin në telefonat e tyre duke kontrolluar vazhdimisht rezultatet, duke kontrolluar koeficientet,” tha ai.
“Po tenisi?” pyeti ai. Sargsyan mësoi se tani mund të vihej bast në mijëra ndeshje të panjohura në mbarë botën. Bazat e basteve po promovonin baste në turne në turnetë e ndryshëm të sportit. Në disa raste, fituesit e këtyre turneve fituan para mjaftueshëm sa për të paguar dhomat e tyre të hotelit. Një lojtar i dobët, mendoi ai, mund të ishte i korruptueshëm.
“Ishte sikur vura gishtin mbi plagë,” tha ai.
Sargsyan shqyrtoi oraret e turneut, qindra turne në qytete aq të vogla sa nuk kishte dëgjuar për to, me të njëjtën mjeshtëri me të cilën transportoheshin pajisjet nga një vend në tjetrin. Ashtu si ai, këta lojtarë jetonin në kufirin mes varfërisë dhe pasurisë. Sarkisani mendoi: “Çfarë do ishin të gatshëm të bënin për disa mijëra dollarë?”
“Më duhej të provoja,” tha ai.
Kur shumica e njerëzve shikojnë një ndeshje tenisi, ata nuk shohin një instrument financiar. Ata shohin një shfaqje të atletizmit të pastër: lojtarët që kryejnë një shërbim me 130 milje në orë, një alkimi fuqie dhe kontrolli.
Por Sargsyan mësoi se pothuajse çdo ndeshje profesioniste tenisi në botë tashmë i shërben një qëllimi të dytë, si mjet për lojërat e fatit. Deri në vitin 2014, ju mund të futeshit në internet ose të hynit në një dyqan bastesh dhe të vinit bast për dhjetëra mijëra ndeshje në vit në 65 vende. Ai mësoi se një sport që telegrafonte mirëbesimin e tij aristokratik – ‘loja e një zotërie’ – ishte një vend i çuditshëm mikpritës për të kryer mashtrime.
[foto-montazh tenisi]
Sargsyan ishte pjesë e një tradite të madhe të lojtarëve të tenisit, një loje për kalimin e kohës pothuajse aq e vjetër sa vetë sporti. Për dekada, ata vendosën baste në turne të mëdhenj, si U.S. Open dhe Ëimbledon. Bobby Riggs, kampioni i SHBA-së në vitet 1930 dhe 1940, dihej se vinte baste në ndeshjet e tij.
“Duhet të vë një bast për të luajtur më të mirën time,” shkroi Riggs në kujtimet e tij të vitit 1973, “Court Hustler”.
Por Sargsyan mund të thoshte se kumari i tenisit do hynte në një epokë të re. Qasja e përhapur në internet dhe ligjet e liberalizuara të lojërave të fatit bënë të mundur vendosjen e basteve në turne të nivelit të ulët në qytete të largëta. Mund të vini bast për çdo gjë: një pikë, një lojë, një set.
Tenisi profesionist është i ndarë në tre turne: Federata Ndërkombëtare e Tenisit (ITF), që mbulon nivelin më të ulët të konkurrencës, Shoqata e Profesionistëve të Tenisit (ATP Tour) dhe Shoqata e Tenisit të Grave (WTA), të cilat kanë ndeshjet më elitare të sportit dhe seria Challenger e nivelit të mesëm.
Turnetë ITF dhe Challenger janë tubacione për talentet e rinj dhe stacione rrugësh për lojtarët e moshuar që luftojnë për të qëndruar në sport. Turnetë kanë më shumë se 60,000 ndeshje në vit në qytete nga Brazzaville, Republika e Kongos, në Aktobe, Kazakistan e Toulouse, Francë.
Edhe pse lojtarët ankoheshin se nuk kishin të ardhura të qëndrueshme, ITF futi bastet në ndeshjet e saj të panjohura, duke nënshkruar një marrëveshje pesëvjeçare, prej 70 milionë dollarësh me kompaninë zvicerane të të dhënave Sportradar në 2016, që u dha kumarxhinjve qasje në përditësime të drejtpërdrejta për ndeshjet jotelevizive. Ky informacion i lejonte njerëzit si Sargsyan të vendosnin baste në kohë reale, edhe pse nuk mund të shikonin ndeshjet.
Në vitet pas marrëveshjes së Sportradarit, bixhozi në tenis u rrit. Midis 2016 dhe 2022, bastet u rritën me më shumë se 30 për qind në 50 miliardë dollarë; deri në vitin 2018, më shumë se një e katërta e këtij totali ishte vënë bast në ndeshjet e nivelit më të ulët të sportit, sipas të dhënave të basteshkruesve.
“Ndërsa këto marrëveshje kanë prodhuar fonde të konsiderueshme për sportin, ato gjithashtu kanë zgjeruar në masë të madhe tregjet e disponueshme për bastet në nivelet më të ulëta të tenisit profesional,” tha një rishikim i pavarur mbi korrupsionin në tenis, i porositur nga federatat profesionale në vitin 2018.
Por në vitin 2021, ITF zgjati marrëveshjen e saj me Sportradar për tre vjet, pavarësisht shqetësimeve të mëparshme nga bordi i rishikimit. Këtë mars, ATP Tour nënshkroi një marrëveshje të ngjashme me Sportradar, duke mbuluar si turnetë më të mirë në botë, ashtu edhe ngjarjet e nivelit të mesëm Challenger, me këtë të fundit që tashmë është dëshmuar si i pambrojtur ndaj fiksuesve të ndeshjeve, përfshirë Sarkisian.
ITF thotë se probabiliteti që një ndeshje të rregullohet ra në 0.1 për qind në vitin 2022, pjesërisht për shkak të krijimit të Agjencisë Ndërkombëtare të Integritetit të Tenisit, të cilën federata e ndihmon me financimin. Zyrtarët e tenisit argumentojnë se ofrimi i të dhënave të miratuara për tenistët e lojërave parandalon vendosjen e basteve në mbajtjen e rezultateve të shtrembëruara ose të fabrikuara.
Marrëveshjet si ajo e Sportradar janë ‘vendimtare për mbrojtjen e integritetit’, tha në një deklaratë Stuart Miller, drejtori i lartë ekzekutiv i ITF.
“Të dhënat jozyrtare paraqesin një rrezik më të madh të integritetit, duke përfshirë furnizimin për operatorët e palicencuar të basteve, mbi të cilët ka pak mbikëqyrje.”
Andreas Krannich, nënkryetari ekzekutiv i Sportradar, tha në një deklaratë se transmetimi i të dhënave të ndeshjes nga kompania ‘është një masë e rëndësishme për të mbrojtur integritetin për të minimizuar rrezikun e një tregu të zi, sepse kërkesa mbulohet dhe gara mbikëqyret’.
ATP nuk iu përgjigj kërkesave të shumta për koment.
Tenisi tani renditet i treti në mesin e sporteve në të cilat vihet më shumë bast, pas futbollit dhe basketbollit. Pjesërisht për shkak të shpërndarjes globale të lojës, më shumë para vihen në tenis sesa në futbollin amerikan dhe bejsbollin së bashku, sipas Shoqatës Ndërkombëtare të Integritetit të Basteve.
Edhe tenistët më elitarë janë mbushur me oferta nga fiksuesit e ndeshjeve. Novak Djokovic, një nga lojtarët më të mirë të meshkujve në botë, tha se dikur iu ofruan 200,000 dollarë për të humbur një ndeshje të raundit të parë në Rusi.
Agjencitë e zbatimit të ligjit në mbarë botën janë gjithnjë e më shumë të shqetësuara për lidhjen midis lojërave të fatit në sport dhe krimit të organizuar. FBI dhe Interpol kanë formuar secila njësi për të luftuar trukimin e ndeshjeve. Kombet e Bashkuara janë përfshirë, duke e quajtur krimin e organizuar “një kërcënim madhor dhe në rritje për sportin”.
Turneu profesionist i tenisit merr afërsisht 100 sinjalizime për trukim ndeshjesh në vit nga rregullatorët e basteve që vëzhgojnë modele të basteve të dyshimta. Kjo është më shumë alarme se për çdo sport tjetër – edhe me ndeshjet që rrëshqasin nën radar, duke përfshirë shumë nga qindra që fiksoi Sargisani.
Që nga viti 2022, zyrtarët e tenisit kanë ndaluar ose pezulluar 40 lojtarë për trukim ndeshjesh. Por çmontimi i një rrjeti të tërë ka rezultuar jashtëzakonisht i vështirë.
Rasti Sargsyan , kur u shfaq, ofroi prova të rralla se sa i rrënjosur është bërë krimi i organizuar në turne.
Gjithçka nisi me 350 dollarë. Në atë kohë, ishte pjesa më e madhe e kursimeve të Sargsyan . Ai i futi paratë në portofolin e tij dhe hipi në makinën e një shoku. Ishte viti 2014. Sargsyan ishte 24 vjeç, student i drejtësisë në Universitetin e Brukselit. Ai ende jetonte me prindërit e tij. Takimi i fundit me policinë – kur ai ishte arrestuar për vjedhjen e një biçiklete – kishte disa vjet që kishte ndodhur.
Tani ai ishte në rrugën e tij për të rekrutuar tenistin e tij të parë profesionist. Sargsyan kishte lexuar për një turne në Arlon, një qytet i vogël belg në kufirin me Luksemburgun. Ai pa se llogaria e plotë për turneun ishte më pak se 25,000 dollarë dhe se shumë nga lojtarët ishin lojtarë amatorë që mezi arrinin të futeshin në turne.
Sargsyan formuloi planin e tij. Ai do identifikonte një lojtar që dukej i dëshpëruar – ndoshta një nga Amerika Latine ose Afrika e Veriut. Sargsyan tha se ai supozoi se ata do ishin ata që kishin më shumë nevojë. Ai i ofroi lojtarit një pjesë të fitimeve të tij për të humbur një set. Lojtari ende mund ta fitonte ndeshjen.
Sargsyan mbërriti në hotelin ku po qëndronin lojtarët. Ai shikoi nëpër holl dhe pa një turmë tenistësh profesionistë. Ata ishin disa nga atletët më të mirë në botë, goditjet e të cilëve ishin po aq të sakta sa një kaligrafi e bukur. Në nivelin e tyre, pothuajse në çdo sport tjetër madhor, ata do të ishin milionerë.
Ai shkoi te një lojtar i ri nga Amerika Latine, i cili po merrte raketën e tij në një cep të hollit. Vite më vonë, kur Sarkisani u pyet nëse ishte nervoz gjatë afrimit të tij të parë, ai u tall, sikur të ishte i panjohur me ndjenjën.
“Unë nuk nervozohem.”
Hoteli nuk ishte magjepsës. Me lojtarët që përgatisnin pajisjet e tyre, ajo kishte ndjesinë e një dhomë zhveshjeje të përshtatur për këtë gjë. Turneu ITF, do mësonte më vonë Sargsyan , është plot me çaste që përmbysin imazhin që shumica e njerëzve kanë për tenisin. Lojtarët i lajnë vetë rrobat për të kursyer para; disa e ndajnë dhomënpërgjysmë; McDonald’s është një vakt i njohur pas ndeshjes.
“A ju pëlqen kumari?” – e pyeti Sargsyan dhe lojtari menjëherë dukej se e dinte se për çfarë po fliste.
Ata dolën jashtë. Sargsyan bëri ofertën e tij. Ai do e paguante lojtarin për të humbur setin e dytë të ndeshjes 6-0. Lojtari pranoi menjëherë, kujton Sarkisian.
Shanset në ndeshje ishin 11 me 1. Lojtari humbi topin, ashtu siç tha se do bënte, duke humbur edhe rikthimet e lehta, me dy gabime, duke goditur në mënyrë amatore topat në rrjetë. Sarkisani u largua me afro 4000 dollarë. Ai i pagoi lojtarit, të cilin nuk do e identifikoi, me rreth 600 dollarë.
“Ishte një ndjenjë e pabesueshme,” tha ai.
Nëse kishte diçka rreth nxitimit të konkurrencës që pothuajse e kishte thyer atë në karrierën e tij të shahut, duke e mbushur me një ndjenjë dërrmuese të humbjes së kontrollit, trukimi i ndeshjeve të tenisit ndihej si një burim i rinovuar fuqie.
Ai menjëherë planifikoi ta bënte përsëri. Ai i ofroi lojtarit të Amerikës Latine një udhëtim me makinë në shtëpinë e të dashurës së tij përgjatë Detit të Veriut, ndjesi paksa euforike teksa kalonin me shpejtësi nëpër fshat.
“A njihni ndonjë lojtar tjetër që mund të jetë i interesuar?” Sarkisani e pyeti.
“Oh,” tha lojtari, “padyshim.”
Mesazhi u shfaq në telefonin e Karim Hossam nga një numër i panjohur belg.
“Hej vëlla.”
Hossam e kuptoi menjëherë se kush ishte. Fiksuesit e ndeshjeve mund të kuptonin se kur lojtarët ishin më të cenueshëm, kur kishin më shumë nevojë për para. Dhe asnjëri prej tyre nuk ishte më i mprehtë se njeriu i quajtur Gregory, i cili edhe një herë e kishte përcaktuar mirë afrimin e tij.
Hossami ishte i dëshpëruar.
Ai kishte qenë tenisti i 11-të më i mirë i ri në botë dhe më pas lojtari më i mirë profesionist në Afrikë. Egjiptiani ishte i gjatë, me një shërbim të fuqishëm dhe një parakrah të frtë. Ngritja e tij në yll në tenis dukej e pashmangshme.
Por në kohën kur ai ishte 22 vjeç, në vitin 2016, Hossam e kishte kuptuar se sa e vështirë ishte të mbijetoje si një tenist profesionist jashtë 100 tenistëve më të mirë të botës. Udhëtimi midis turneve kushtonte mijëra dollarë. Ai duhej të blinte raketat dhe atletet.
Karim Hossam në një ndeshje të raundit të parë teke në Kampionatin e Hapur Francez të të Rinjve në vitin 2012
Turneu ITF ishte rruga më e zakonshme drejt gradave më të larta të sportit. Një lojtar i ri i suksesshëm mund të hyjë në një turne ITF Futures një fundjavë dhe më pas në Wimbledon. Por për Hossamin, struktura e turneut i ishte dukur absurde. Edhe sikur të fitonte një turne, mezi mbulonte shpenzimet. Shumicën e kohës, ai shpenzoi më shumë para për të luajtur tenis sesa arriti të fitonte.
Familja e tij e kishte financuar prej vitesh, por ato fonde po mbaronin. Pas kryengritjes së Pranverës Arabe të vitit 2011 në Egjipt, fabrika e lëndës drusore e familjes së tij jashtë Kajros kishte pasur probleme. Më pas, në vitin 2015, babai i tij u diagnostikua me kancer. Faturat mjekësore u rritën.
Kështu, kur erdhi mesazhi me tekst nga burri që e quante veten Gregory, Hossam po kërkonte furishëm një mënyrë për të qëndruar në këmbë.
Sargsyan kishte marrë numrin e Hossam nga një lojtar maroken i quajtur Younès Rachidi, i cili më vonë do thyente rekordin e pafavorshëm për më shumë shkelje të trukimeve të ndeshjeve në historinë e sportit: 135 në më pak se 10 muaj. Rachidi tha për The Post se i vjen keq për rolin e tij në rrjetin e Sargianit. Por ai tha se njeh lojtarë të tjerë që rregulluan edhe më shumë ndeshje sesa ai, të cilët nuk u kapën kurrë.
“Është si të dyfishoni paratë tuaja. Ndihesh perfekt dhe askush nuk e di”, tha Rachidi.
“Ju mendoni, Kjo është ajo? E gjithë bota duket fushë me lule.”
Në atë kohë, megjithatë, ai ishte thjesht një mik i Hossamit, një tjetër mjeshtër në turneun e ITF-së, i cili e shihte trukimin e ndeshjeve si një mënyrë për të qëndruar në këmbë.
“I besova Rachidit dhe kështu iu përgjigja Gregory-t”, tha Hossam më vonë në një intervistë.
Herën e parë, në Sharm el-Sheikh, Egjipt, Sargsyan pyeti nëse Hossam do e humbiste një set për 2,500 dollarë. Hossam pranoi, por ai shkoi në fushën e lojës i trullosur nga tmerri. Ndihej e çuditshme të humbisje qëllimisht pas një jete të fiksuar pas fitores.
“Më dukej sikur të gjithë po më shikonin. Ndihesha sikur po bëja diçka të gabuar, sikur nuk ishte normale. Kam investuar gjithë jetën time në tenis. Kam luajtur për 15 vjet dhe pastaj, krejt papritur, po shes ndeshje për të marrë para”.
Ai shikoi gjyqtarin. Ishte thjesht mendim në kokën e Hossamit, apo arbitri dukej i dyshimtë? Turma, gjithashtu, dukej se e shikonte vëngër.
“Ti je në thelb një aktor në fushë. Ashtu si nëse po humbas dashurinë, atëherë ndoshta mund të fitoj një pikë për ta bërë atë të duket sadopak e vërtetë dhe pastaj të humbas pikën më pas.”
Pasi humbi setin e tij të parë për llogari të Sarkisian, ai humbi një tjetër – dhe më pas një tjetër.
“Grigor më shkruante: Hej, Karim, kam një ofertë shumë të mirë për ty – a dëshiron ta humbësh setin e parë 6-1, për shembull, dhe të marrësh këtë shumë parash? Ai ju jep mundësi të ndryshme. Dhe atëherë, nëse je një lojtar i mirë ose ke një renditje më të mirë, padyshim, ai të jep një ofertë më të mirë sepse të gjithë po vënë bast që ti të fitosh.”
Nganjëherë Sargsyan i kërkonte të humbiste një ndeshje kundër një lojtari shumë më të dobët. Kjo ishte veçanërisht e vështirë.
“Natyrisht, nëse luan kundër një lojtari të fortë, është shumë e lehtë të shesësh një ndeshje,” tha Hossam.
“Unë mund t’i jap atij topa të shkurtër dhe ta bëj të sulmojë, ose ta bëj atë të luajë më agresiv, t’i jap topa të lehtë.”
“Por nëse luan kundër dikujt që i mungojnë aftësitë, atëherë unë duhet të përpiqem shumë, e dini, sikur duhet të bëj një gabim të dyfishtë.”
Hossam ende e njihte Sargianin vetëm si Gregory, djali i pasur që fluturoi nëpër Evropë për të parë tenis. Të dy u takuan përfundimisht në Valencia, ku Hossam po luante një turne. Sargsyan ishte pikërisht ashtu siç e kishte imagjinuar Hossam: një burrë belg i veshur në mënyrë të përsosur rreth të 20-tave, që rrezatonte hijeshi. Ai e ftoi Hossamin në një nga restorantet më të mira të qytetit.
“Ai është thjesht një djalë shumë i këndshëm,” tha Hossam më vonë.
“E lehtë për t’u folur, me lidhje të mira, bujar.”
Hossam kishte takuar fiksues të tjerë ndeshjesh në qarkun ITF. Disa prej tyre ishin lojtarë profesionistë që luanin kumar. Ishte lojtari nga Bjellorusia që e bezdiste pandërprerë në dhomat e zhveshjes; lojtari grek që shquhej për mospagimin e njerëzve që vinin bast me kërkesën e tij. Hossam kishte rregulluar disa ndeshje me ata. Por Sargsyan ishte ndryshe.
Ai paguante shpejt me para në dorë ose transferta MoneyGram. Ai u përgjigjej mesazheve menjëherë, pa marrë parasysh se kur dërgoheshin. Dukej se i njihte të gjithë. Kështu që kur Sargsyan i propozoi Hossam-it të rekrutonte më shumë lojtarë në rrjet për të fituar komision, Hossam nuk ngurroi.
Hossam njihte shumë nga lojtarët më të mirë nga e gjithë bota në zhvillim, shumica e të cilëve u përballën me të njëjtat vështirësi financiare si ai. Në turnetë e mëdha, ata panë gjigantët e tenisit që kalonin në dhomat e zhveshjes – Djokovic, Rafael Nadal, Roger Federer, disa nga njerëzit më të pasur në historinë e sportit. Hendeku midis super yjeve dhe lojtarëve të thjeshtë ndihej menjëherë në ndeshje – një shërbim më i fortë, goditje më konsistente në tokë – dhe jashtëzakonisht të pakapshme.
Hosamit i dukej e paimagjinueshme kapja. Ai ishte aq i sigurt për pagabueshmërinë e planit sa vendosi të rekrutonte vëllain e tij në rrjetin e Sargianit.
Youssef Hossam ishte katër vjet më i ri dhe madje më i talentuar se Karim. Ai ishte i pamëshirshëm, duke u tërhequr zvarrë nëpër fushën e lojës deri në pikën e rraskapitjes, edhe nëse ishte duke humbur.
Familja pagoi që ai të stërvitej në Akademinë e Tenisit Mouratoglou në Francën jugore me Patrick Mouratoglou, ish-trajnerin e Serena Williams. Në vitin 2017, vitin e parë të plotë të Youssef-it duke luajtur si profesionist, ai u bë menjëherë një yll. Ai fitoi pesë turne ITF, duke u ngjitur në 300 më të mirët në botë.
Youssef Hossam stërvitet në një fushë në periferi të Kajros në shtator 2017. Në atë kohë, 19-vjeçari mbante një renditje ATP 334
“Unë besoj se e kam forcën dhe talentin në tenis për të hyrë në 100 më të mirët. Nuk shoh një hendek të madh,” i tha ai një gazetari në Australian Open në 2016.
“Do më duhet mbështetje, jo vetëm financiare, edhe pse kjo është e rëndësishme sepse udhëtimi në turne është shumë i shtrenjtë.”
Jusef ishte rritur duke adhuruar vëllain e tij më të madh. Por hera e parë që Karim hodhi idenë për të trukuar një ndeshje, Youssef u tërhoq, tha ai në një intervistë.
“Unë thashë: “Çfarë dreqin është kjo?””
Megjithatë, Youssef e dinte se akademia e tij e tenisit kushtonte mijëra dollarë në muaj. Ishte më shumë se sa bëri Youssef, edhe pse ia kaloi vëllait të tij në turne. Me përkeqësimin e financave të familjes së tij, Youssef e kuptoi se pa një hyrje parash, do t’i duhej të linte tenisin.
“Isha sikur, ‘Mirë, nuk mund të jem egoist’. Vëllai dhe babai im po më ndihmojnë, duke paguar atë shumë parash për praktikën time, duke paguar për këtë dhe atë. Kjo është më e pakta që mund të bëj, për t’i ndihmuar ata financiarisht.”
Hera e parë që pranoi të trukonte një ndeshje ishte në Kajro në 2017. Karim shpjegoi se ata mund të fitonin 4,000 dollarë nëse Youssef humbte setin e parë 6-2 ndaj një lojtari shumë më të dobët. Ishte e mjaftueshme për të mbuluar disa javë në kampin e tij stërvitor.
“Ishte hera e parë që më duhej të shkelja në fushë dhe në fakt të jepja 20 ose 30 për qind,” tha Youssef. “Unë thashë: “Jo, kjo nuk është e drejtë.” Por nuk ka mundësi tjetër. Nëse e trukoni këtë, fiton para, shkon në praktikë, jeta vazhdon. Nëse nuk e bën, nuk ke para dhe thjesht qëndron në shtëpi.”
Megjithatë, Youssef luftoi për të humbur. Kundërshtari i tij ishte i dobët. Për të humbur një set, Youssef filloi të bënte gabime që vetëm një fillestar do t’i bënte.
“Thjesht duhet të humbisja, do e godisja topin sa më fort që mundesha, dy metra jashtë”, tha ai.
Por edhe atëherë, ai pothuajse fitoi shumë sete.
“Më duhej të bëja disa gabime shtesë të dyfishta,” tha ai.
Burimi: Policia belge dhe zyra e prokurorit federal.
Herën tjetër që Youssef humbi një ndeshje ishte në Sharm el-Sheikh. Karim shkoi pranë fushës dhe i bëri shenjë vëllait të tij në mes të një loje. Ai kishte dërguar mesazhe me Sargsyan . Kishte një mundësi për një trukim.
“Unë isha në fushë. E pyeta vëllain tim,” i dërgoi Karim një mesazh Sargsyan .
Babai i tyre ishte në ICU. Youssef kishte probleme me përqendrimin. Ai e përplasi raketën në tokë.
“Karim erdhi dhe më pyeti: “Vëlla, a dëshiron të humbasësh setin e dytë?”
“Dhe unë thashë: “Po, çfarëdo qoftë”. S’më plas fare. Unë thjesht doja të humbisja.”
Ishte një çast që përfundimisht do i përmbyste të dy karrierat e tyre; Qasja e Karimit në fushë, tekstet dhe humbja dramatike e Youssef ishin dëshmi dërrmuese e planit të tyre të trukimit të ndeshjeve.
E megjithatë, edhe pasi vëllezërit u kapën, Sarkisani, në dukje i paprekshëm, vazhdoi të ndërtonte rrjetin e tij.
Një nga gjërat e para që bëri Sargsyan me pasurinë e tij të re ishte blerja e një ore Rolex. Nuk ishte vetëm se i pëlqente ora – megjithëse i pëlqente. Ishte një investim në imazhin që po përpiqej të kultivonte.
“Lojtarët e tenisit janë të fiksuar pas orëve Rolex,” tha ai.
Sargsyan e kuptoi se i duhej të projektonte një atmosferë pasurie të lehtë për t’i bindur lojtarët të humbnin ndeshjet siç i kishte përshkruar. Ai shpesh vishej me Hugo Boss nga koka te këmbët. Ai mësoi se çfarë shishe vere të porosiste, cilat restorante shërbenin aragostat më të mira, cili hotel në Barcelonë kishte pamjen më të mirë të Mesdheut.
Mësoi ta mbante orën shpenguar, sikur të kishte harruar se ishte në kyçin e dorës. Por çdo lëvizje që bënte Sargisani ishte e llogaritur. Kur fillonte të fliste me një rekrut, ai sigurohej që ora të mbulohej nga një mëngë këmishë. Më pas ai do të sigurohej që ajo të bëhej e dukshme, duke e zbuluar në mënyrë që lojtari të mos e vinte re.
“Sikur të ishte asgjë,” tha Sargsyan .
Kështu ishte edhe me Jaguar-in e tij.
“Në fakt nuk është aq e shtrenjtë sa mendojnë njerëzit,” tha ai. “Por ajo dërgon një mesazh.”
Sargsyan zbuloi hollësi të vogla që lë të kuptohet për dëshpërimin e një lojtari. Aty ishte tenisti francez që po luftonte për të blerë një unazë fejese me diamant, kështu që Sargsyan e pagoi atë. Ishte një tenist kilian që nuk mund të përballonte t’i paguante biletës së ëmës për në dasmën e tij, kështu që Sargsyan ia bleu biletën.
Pastaj ishin klubet e natës dhe darkat. Ishin blerjet që ai ende nuk dëshiron t’i diskutojë publikisht, por që e bëjnë të buzëqeshë. Ndonjëherë ai i paguante lojtarët më shumë sesa u kishte premtuar. Herë të tjera, edhe nëse nuk arrinin të kryenin shërbimin, ai përsëri do ua jepte paratë.
“Ishte për t’i mbajtur ata të lumtur,” tha ai.
Fytyra e Sargsyan transmetoi gëzimin e tij për jetën që kishte ndërtuar nga asgjëja. Ai qeshte lehtë, sikur po shihte shkëlqim, të cilin mund ta shihte vetëm ai. Kishte një lloj magnetizmi në të; Kalimi i kohës pranë Sargsyan ishte si të ishe i ftuar në një festë që lëvizte përkrah tij, i izoluar nga pasojat.
Megjithatë, ai mësoi se disa lojtarë, për arsye personale, ishin të pakorruptueshëm. Të qenit i refuzuar ishte një pjesë e pashmangshme e të qenit fiksues ndeshjesh.
“Ndonjëherë pyet një lojtar se si po mbijeton në turne dhe ai të thotë se babai i tij është një miliarder,” tha Sargsyan .
“Në këto raste, ju thjesht vazhdoni përpara.”
Sargsyan e dinte se tenisi ishte plot me fiksues ndeshjesh. Rrjeti i tij do rritej vetëm nëse ai do të ishte i mirë me listën e tij. Ai shpesh i dorëzonte paratë vetë në stacionet e trenit në të gjithë Evropën Perëndimore. Në një muaj, autoritetet do tregonin më vonë, ai udhëtoi midis Belgjikës dhe Parisit 22 herë me zarfe me para.
Disa lojtarë, të nxitur nga qasja e Sargsyan , e nxitën atë të luante më shumë para në ndeshjet e tyre kur mundësitë ishin të mira.
Aleksandrina Naydenova duke luajtur në një ndeshje gjysmëfinale në dyshe në WTA Prudential Hong Kong Tennis Open në tetor 2016
“Vendos edhe 1000. Shko shpejt”, e udhëzoi Najdenova, lojtarja bullgare në një mesazh në vitin 2016. Najdenova nuk mund të kontaktohej për koment.
Pagesa e Naydenova mbërriti menjëherë në Bullgari nga MoneyGram, drejtuar prindërve të saj nga një burrë në Armeni, sipas faturave të marra nga hetuesit. Dërguesi ishte i njëjti person që kishte dërguar një pjesë të madhe të parave të Sargsyan nëpër botë. Ai quhej Andranik Martirosyan.
Asnjë nga lojtarët nuk kishte dëgjuar për të. Shumica i kushtuan pak vëmendje se nga erdhën paratë. Por Martirosyan do dilte të ishte një figure e rëndësishmee. Hetuesit belgë do shkruanin më vonë se ai ‘ishte në krye të pjesës financiare të organizatës kriminale’.
Llogaritë bankare dixhitale të lidhura me Martirosyan do merrnin një pjesë të konsiderueshme të fitimeve të Sargsyan – të paktën 9 milionë euro në dy vjet, sipas faturave të transfertave bankare të marra nga hetuesit.
E megjithatë Martirosyan, i cili nuk pranoi të komentojë, duket se ka punuar me Sargsyan nga një burg armen.
Në vitin 2015, pikërisht kur Sargsyan po ndërtonte rrjetin e tij, Martirosyan mori një dënim me gjashtë vjet burg për sulmin ndaj disa burrave në pistën e vallëzimit të klubit të natës Caliente në kryeqytetin e Armenisë, Jerevan. Akuza zyrtare ishte huliganizëm, sipas të dhënave të gjykatës.
Është e paqartë se si ai dhe Sargsyan u takuan, apo si operoi Martirosyan nga burgu. Dy burrat shkëmbyen vazhdimisht mesazhe. Një herë, kur Sargsyan shprehu shqetësimin për një organizatë tjetër kriminale, ishte Martirosyan ai që u përpoq ta qetësonte.
“Do të kërcënojnë me fjalë, por kur vjen puna për të realizuar atë që thonë, nuk do të bëjnë asgjë”, shkruante ai në një mesazh.
“Jo,” u përgjigj Sargsyan . “Ju keni gabuar.”
Në vitin 2017, Sargsyan i kishte vendosur një synim vetes: Ai donte rrjetin më të madh të trukimit të ndeshjeve në tenis. Ai ëndërronte të hapte klubin e tij të tenisit në jug të Francës.
“E pyeta veten: “Si mund ta industrializoj këtë?”
Ai kishte nevojë për dikë që mund t’i sillte jo vetëm një ose dy lojtarë, por një grup të tërë talentesh.
Në Holandë, ai u takua me Sebastian Rivera, një lojtar profesionist i brezit të tretë nga Kili, i cili dukej se po shkonte në nivelin më të lartë të stërvitjes së tenisit. Rivera ishte i dobët, me flokë të gjata të zeza që i mbante topuz ose nën shami. Ai shpjegoi filozofinë e tij të stërvitjes në faqen e tij të internetit: “Ka një ndryshim midis lojtarëve të mirë dhe konkurrentëve të mirë.”
Rivera kishte siguruar një punë me Sean Bollettieri-Abdali, djalin e trajnerit legjendar Nick Bollettieri, në një klub tenisi në Newport Beach, Kaliforni. Bollettieri, i cili kishte stërvitur Andre Agassin, Venus dhe Serena Williams dhe Boris Becker, punonte shpesh së bashku me djalin e tij. Rivera ishte përgjegjës për stëvitjen e disa prej lojtarëve më të talentuar të programit. Stërvitja e tij ishte e mprehtë. Ai mund të shikonte dikë duke luajtur për disa minuta dhe të dilte me një diagnozë të zgjuar.
“Ai ishte një trajner vërtet i mirë. Në fushë, ai ishte energjik, shumë i rreptë, me një etikë të mirë pune”, tha Bollettieri-Abdali, që drejtonte klubin. “Ai kishte të gjitha atributet.”
Por jo shumë kohë pasi Rivera filloi të punonte në klub, Bollettieri-Abdali filloi të dyshonte se diçka rreth tij nuk ishte në rregull.
“E dija se ai djalë ishte në telashe.”
Rivera dukej se njihte çdo lojtar të ri premtues në Amerikën Latine, gjë që e bëri atë një pasuri të madhe për përpjekjet për zgjerimin e Bollettier-it. Ishte i njëjti rrjet që e bëri atë të vlefshëm për Sarkisian.
Kur të dy u takuan në Holandë, ata u afruan shumë me njëri-tjetrin. Sarkisani e shihte tenisin si një botë të ndarë midis të pasurve dhe të varfërve. A ishte Rivera aq i varfër sa të mund të tundohej?
Rivera shikoi Sargsyan .
“Djali ishte super i këndshëm dhe i sjellshëm, si një fëmijë fshati në ndeshjet polo”, kujtoi Rivera në një intervistë.
“Ai dukej 23 vjeç. Kishte Rolex-in e tij. Ai është fëmija i pasur që thotë se është atje për të ndihmuar lojtarët.”
Rivera dëgjoi propozimin e Sargsyan . Ishte fillimi i një partneriteti fitimprurës.
Në klubin Bollettieri, Rivera pyeti lojtarët nëse ishin të interesuar të trukonin ndeshje. Mes seancave praktike në fusha të pacenuara, të veshura me palma, ai pyeti trajnerët e tjerë nëse ishin të gatshëm të rekrutonin talente në rrjetin e Sargsyan .
“Ai vinte tek ne dhe na pyeste: ‘A dëshiron të fitosh para shtesë nga ana tjetër?’”, kujton një trajner, i cili foli në kushte anonimiteti, sepse shqetësohej për zemërimin e Riverës.
“Ai donte që ne ta prezantonim me lojtarë që na besonin”.
Në 2017 dhe 2018, Rivera do i sillte Sargsyan 34 lojtarë nga klubi Bollettieri dhe më gjerë, duke përfshirë 6 amerikanë, sipas autoriteteve belge, duke marrë të paktën 90,000 dollarë komision. Marrëdhënia e tyre është kapur në qindra faqe mesazhesh me tekst të sekuestruara më vonë nga hetuesit dhe të dhëna për The Post.
“Sebass, thuaj atij të thotë çmimin e tij për setin e dytë,” tha Sargsyan për një ndeshje teke që donte që një lojtar të trukonte.
“Ok vëlla,” tha Rivera.
Disa mesazhe më vonë, pasi Rivera u konsultua me lojtarin, marrëveshja u krye.
“Konfirmuar,” shkroi Rivera.
Të dy u afruanedhe më shumë, duke dërguar mesazhe në çdo orë. Sargsyan nganjëherë mërzitej me Riveran kur ai nuk ishte i disponueshëm në mes të natës.
“Sebass, të zuri gjumi”, shkroi ai, duke shtuar një emoji me fytyrë të trishtuar.
“Kështu, është e pamundur të punosh.”
Në intervistë, Rivera doli me një shpjegim të hollësishëm për përfshirjen e tij. Ai tha se ishte duke punuar në fshehtësi për një gazetar të BBC-së që bënte një hetim për trukime ndeshjesh.
“Chris apo diçka e ngjashme,” tha ai. “Do të doja të kujtoja mbiemrin e tij.”
Rivera tha se ai ruante marrëdhëniet me Sargsyan , duke vazhduar ta lidhte atë me lojtarë, në mënyrë që askush të mos dyshonte se ai po punonte me një reporter për të dokumentuar korrupsionin në sport.
“Për ta mbajtur atë të qetë” tha ai.
Kur u pyet për Rivera, BBC tha në një deklaratë se ‘nuk ka parë asnjë provë për të vërtetuar këto pretendime.
“BBC ka standarde të larta gazetareske dhe ne kemi procese dhe udhëzime strikte në vend që ne duhet t’u përmbahemi.”
Në vitin 2016, në një hetim të përbashkët, BBC dhe BuzzFeed raportuan se disa lojtarë kryesorë dyshoheshin për trukimin e ndeshjeve, edhe pse ata nuk u ndëshkuan kurrë.
Një nga lojtarët në rrethin e Rivera ishte Dagmara Baskova, një profesioniste e lartë në Sllovaki. Ajo ishte bërë profesioniste kur ishte 15 vjeç. Në turne, ajo ishte tërhequr nga lojtarët që, si ajo, nuk vinin për pasuri.
“Shumë nga lojtarët, veçanërisht rusët, vijnë nga familje të pasura,” tha ajo.
“Për mua, tenisi ishte një arratisje nga jeta.”
Baskova u takua me Rivera fillimisht në Sharm el-Sheikh dhe më pas përsëri në Tunis. Ata pinin nargjile në dhomën e tij të hotelit. Ai filloi ta stërviste atë në mënyrë joformale dhe ajo mund ta shihte menjëherë talentin e tij.
“Ai mund të lexojë mënyrën tuaj të lojës në tenis menjëherë,” tha ajo.
“Ai do u tregojë se si t’i përdorni armët tuaja.”
Në vitin 2017, kur ishte 26 vjeç, gjuri i Baskovës u lëndua rëndë. Operacioni për gjurin ishte më shumë se sa ajo mund të përballonte, madje edhe me kujdesin më të mirë mjekësor, ajo nuk do kthehej kurrë në formën më të mirë. Ajo mund të thoshte se karriera e saj kishte mbaruar. Ajo u takua me Riveran në hotel.
“I thashë se më dhemb gjuri dhe ai më tha: ‘E di, mund ta shesësh ndeshjen tënde”, kujton ajo në një intervistë.
Rivera i dha asaj tre mundësi si të humbiste një set. Humbja, siç mësoi ajo, ishte e lehtë.
“Për shembull, kur isha duke shërbyer, thjesht bëja një gabim të dyfishtë me qëllim,” tha ajo.
Paratë mbërritën nëpërmjet MoneyGram nga Armenia: 10,000 dollarë për trukim. Ajo e bëri atë përsëri dhe përsëri. Në kohën kur mbaroi rregullimin e ndeshjeve disa muaj më vonë, ajo kishte bërë 50,000 dollarë pa mundim, tha ajo. Ajo ëndërronte të hapte një klub tenisi në Tajlandë.
“Ishin paratë që më duheshin për t’u përgatitur për jetën time përtej tenisit,” tha ajo.
Ndërsa rrjeti i tij u rrit, Sargsyan filloi të dyshonte se policia po e ndiqte atë. Ai besonte se po e ndiqnin – në një piceri, një park ku shëtiste pas mesnate, një stacion treni në Paris. Ai shqetësohej për përgjimin e telefonave të tij.
Rivera mund të thoshte se Sargsyan po bëhej gjithnjë e më i shqetësuar, ndërsa cipa e pasurisë e ndërtuar me shumë kujdes herë pas here dukej e hollë.
Sargsyan nganjëherë acarohej kur lojtarët nuk humbnin pasi kishin premtuar, ose kur e bënin të qartë se po humbnin me qëllim. Kur një ndeshje në Egjipt shkoi keq, Sargsyan i dërgoi Rivera një mori mesazhesh kërcënuese.
“Unë jam i çmendur.”
“Dreqin, unë po e bëj këtë që nga ora 3 e mëngjesit.”
“Unë do t’i thyej këmbët.”
Do rezultonte se frika e Sargsyan nuk ishte e pabazë. Ai po vëzhgohej.
VINI RE: Ky material është pronësi intelektuale e Washington Post
Përgatiti për Hashtag.al, Klodian Manjani
