Deri tani, demokratët kanë shmangur me forcë çdo diskutim të një Plani B për kandidatin e tyre presidencial. Por raporti i këshilltarit të posaçëm Robert Hur mund të ketë detyruar që ta mendojnë këtë gjë.
Karakterizimi thumbues i presidentit Biden nga Hur si një “burrë me qëllim të mirë, i moshuar por me kujtesë të dobët” dhe “aftësi të zvogëluara” e ka futur moshën dhe aftësinë mendore të presidentit në debat.
Së bashku me perceptimin e përhapur se Biden është shumë i vjetër për një mandat tjetër dhe fakti që ai shpesh pason ish-presidentin Donald Trump në zgjedhjet e sondazheve shtetërore, kjo ka ngritur pyetje serioze nëse Biden është i pozicionuar për të udhëhequr partinë në nëntor dhe nëse demokratët kanë nevojë një plan emergjence.
Për shkak të pengesave procedurale dhe politike, nuk do ishte e lehtë thjesht të ndërrohej plani. Rezultati më i mundshëm është që Biden të qëndrojë në garë. Por është gjithashtu e mundur të parashikohen skenarë të ndryshëm ku partia në të vërtetë do emërojë dikë tjetër përveç Biden-it në konventën e saj të gushtit apo madje të zgjedhë një alternativë më pas për të konkurruar në zgjedhjet presidenciale të nëntorit.
Si mund të funksiononte plani.
Zgjedhjet e Biden-it
E vërteta është se një strategji rezervë mund të vendoset vetëm nëse Biden tërhiqet vullnetarisht, ose fizikisht nuk është në gjendje të kandidojë për nominim. Për momentin, pavarësisht ankthit brenda partisë, nuk ka asnjë mosmarrëveshje: Biden është në një rrugë të sigurt drejt nominimit demokrat.
Rivali i tij prej shumë kohësh, deputeti Dean Phillips, ka paralajmëruar për muaj të tërë për rreziqet e emërimit të Biden, por nuk ka arritur të fitojë mbështetje e vëmendje. Demokrati i Minesotës është përjashtuar në masë të madhe nga partia për shkak të përfshirjes së temës së ndjeshme.
Një kandidat që hyn vonë në garë nuk është një mundësi në këtë pikë, edhe pse vetëm rreth 3 përqind e totalit të delegatëve janë përcaktuar deri tani.
Kjo për shkak se deri në fund të këtij muaji, afatet e paraqitjes për qasjen primare të votimit do kenë kaluar në të gjitha shtetet përveç gjashtë shteteve dhe në Distriktin e Kolumbias (Montana, Nebraska, New Jersey, New Mexico, Oregon dhe Dakota e Jugut).
Edhe nëse një kandidat do arrinte të hynte në fletëvotimet në të gjitha ato shtete – dhe madje edhe nëse do fitonte çdo delegat të disponueshëm në to – përsëri nuk do kishte një pengesë ndaj numrit të delegatëve të Biden-it. Biden ka të ngjarë të mbledhë më shumë delegatë më 5 mars në Super të Martën, në shtetin e Kalifornisë sesa nga këto gjashtë shtete dhe DC së bashku.
Me mungesë të pamundësisë ose një revolte thuajse të pamundur në listën e Kongresit nga delegatët tashmë të zotuar ndaj Biden-it dhe besnikë ndaj presidentit, ekziston vetëm një Plan B praktik. Dhe ky është që vetë Biden që pranon të dorëzojë stafetën.
Ai është një njeri krenar, egoja e të cilit është formuar nga përvoja e fitimit të zgjedhjeve për në Senat kur ishte vetëm 20 vjeç dhe më pas iu mohua presidenca disa herë përpara se ta siguronte përfundimisht atë. Nuk do jetë e lehtë ta bindësh atë se është në një pozicion gjithnjë e më të paqëndrueshëm dhe se duhet të largohet.
Por ka një rrugë që i mundëson të largohet me dinjitet dhe sipas kushteve të tij. Fillon me lënien e fushatës paraprake demokratike, duke përfunduar më 4 qershor, data kur grupi i fundit i shteteve mban zgjedhjet e tij paraprake. Biden do përfundonte si fituesi i padiskutueshëm, me shumë më tepër se 1,968 votat e premtuara të delegatëve të nevojshme për të kërkuar nominimin.
Dhe më pas Biden do njoftonte se nuk do e pranonte nominimin dhe do lironte delegatët e tij për të mbështetur një kandidat tjetër. Ai mund të këmbëngulë se është ende i aftë për të shërbyer një mandat tjetër, por se ai pranon shqetësimet e publikut me një president që do ishte 86 vjeç në fund të një mandati të dytë.
Ai mund t’u kujtonte votuesve se ai gjithmonë ka thënë se ai ishte një urë lidhëse për një brez të ardhshëm udhëheqësish demokratë. Ekonomia është në rrugën e duhur, mund të vinte në dukje ai, dhe të argumentonte se ai e mundi Trump-in një herë dhe mbrojti demokracinë amerikane. Ai e përmbushi detyrën e tij.
Në atë pikë, përleshja do niste mes pasardhësve të mundshëm. Jo shumë kohë pas njoftimit të Biden, një varg sondazhesh private që do testonin kandidatë të ndryshëm në zgjedhjet e përgjithshme do nisnin papritmas për të vendosur kredencialet e figurave të ndryshme që mund të mundin Trump-in.
Midis 4 qershorit dhe 19 gushtit, kur fillon konventa e partisë në Çikago, demokratët e lartë do kërkonin pozicionin për të zëvendësuar Biden në atë lloj beteje që nuk është parë në dekada në politikën amerikane.
Beteja në konventë
Duke shkuar në konventë, Biden do mbetej ende mbretërues. Nëse pjesa tjetër e zgjedhjeve paraprake do shkonte siç kanë bërë Karolina e Jugut dhe Nevada, shumica dërrmuese e delegatëve në konventë do t’i premtoheshin Biden-it.
Atyre nuk u kërkohet ligjërisht të mbështesin presidentin, ose cilindo që ai potencialisht do e miratonte për ta zëvendësuar atë, por këta individë do ishin verifikuar nga fushata e Biden-it dhe shumë prej tyre do ndiqnin drejtimin e tij nëse ai do mbështeste një kandidat .
Çështja më e mprehtë do jetë zëvendëspresidentja Kamala Harris. Delegatët e Biden-it nuk i bashkohen automatikisht asaj në mungesë të tij. Vlerësimet e saj të dobëta të miratimit dhe paraqitja e saj në zgjedhjet paraprake të vitit 2020 nuk kanë frymëzuar besim. Por partia do jetë shumë e vetëdijshme për rreziqet e largimit të votuesve me ngjyrë.
Perspektivat e tjera kryesore tashmë kanë luajtur lojën e gjatë në pritje të një momenti të tillë, duke ndërtuar mbështetje kombëtare dhe duke ndriçuar reputacionin si lojtarë të ekipit. Qeveritarët e shtetit blu, Gavin Newsom nga Kalifornia dhe J.B. Pritzker nga Illinois kanë qenë ndër surrogatët më energjikë, gjë që do t’u shërbejë atyre pasi kërkojnë besnikërinë e delegatëve të Kongresit.
Guvernatori Gretchen Whitmer ka qenë një mbrojtës i fuqishëm i Biden-it, duke garantuar për të me arabo-amerikanët në Michigan dhe duke shërbyer atje si bashkëkryetar i fushatës së Biden-it.
Konventa e demokratëve, zakonisht një terren i ndërlikuar, do ishte e mbushur me dramë. Ndërsa demokratët i hoqën të ashtuquajturit “superdelegatët” e tyre nga pjesa më e madhe e pushtetit pas vitit 2016, ata drejtues aktualë dhe ish-liderë partiakë dhe zyrtarë të zgjedhur do merrnin një mbështetjev për një votim të dytë të mundshëm në konventë.
Kjo do t’u jepte atyre një ndikim të rëndësishëm në zgjedhjen e një kandidati në një luftë të ashpër, por ndoshta në kurriz të rihapjes së polemikave të epokës së 2016-ës rreth rolit të luajtur nga elitat e partisë në mbytjen e mundësive të Bernie Sanders për nominim.
Çdo fraksion partiak do përpiqej të shfrytëzonte situatën e paparë në favor të tij. Fusha e mundshme mund të jetë e madhe, duke përfshirë jo vetëm kandidatët demokratë për vitin 2020, por edhe të tjerë që e njohin nominimin demokrat mund të mos hapen përsëri deri në vitin 2032.
Dhe më pas do kurorëzohej një kandidat i ri demokrat.
Kaosi pas konventës
Po sikur Biden t’i largonte dyshimet dhe të emërohej në konventën në fund të gushtit, por më pas nuk do të ishte në gjendje të konkurronte në zgjedhjet e nëntorit?
Rregullat e konventës thonë se, në rast të “vdekjes, dorëheqjes ose paaftësisë” së të nominuarit, Jaime Harrison, kryetari i partisë, “do këshillohet me udhëheqjen demokrate të Kongresit dhe Shoqatës së Guvernatorëve Demokratë dhe do u raportojë” përafërsisht 450 anëtarëve të Komitetit Kombëtar Demokrat, të cilët do zgjidhnin një kandidat të ri. Ata do zgjidhnin gjithashtu një partner të ri konkurrimi nëse do e ngrinin Kamala Harris-in në krye të garës.
Një largim i vonë i Biden-it nga gara do përbënte një makth logjistik për shtetet. Fletëvotimet jashtë shtetit do dalin në disa vende vetëm disa javë pas përfundimit të konventës dhe votimi i hershëm personal fillon më 20 shtator në Minesota dhe Dakotën e Jugut.
Po, amerikanët teknikisht votojnë për elektorët, jo për kandidatët presidencialë, por çdo përpjekje pas konventës për të zëvendësuar Biden-in ka të ngjarë të përfundojë në gjykatë nëse votat janë hedhur tashmë me emrin “Joseph R. Biden Jr” në fletën e votimit.
Edhe pse e gjithë vëmendja është mbi Biden tani, republikanët përballen me pyetje të ngjashme të mprehta. Kandidati i mundshëm, Trump, është vetë 77 vjeç dhe i prirur për gabime verbale dhe shkarje e përveç kësaj përballet me një mori çështjesh ligjore që ngrenë pikëpyetje rreth qëndrueshmërisë së kandidaturës së tij.
Por në një mënyrë, zotërimi i Trump për nominimin republikan mund të jetë më i fortë se ai i Biden-it në anën demokrate. Delegatët në konventën republikane janë në fakt të lidhur, jo vetëm të zotuar, me kandidatin e tyre në votimin e parë.
Nuk do kishte asnjë mënyrë për të nxjerrë jashtë loje Trump-in nëse ai do kishte shumicën e delegatëve që do hynin në konventën e Milwaukee – edhe nëse ai do dënohej për një ose më shumë krime përpara fillimit të procedurave në korrik – për sa kohë që ai do këmbëngulte të vijonte fushatën e tij.
Ajo që zbulojnë të dyja situatat është se, në një epokë partish kombëtare të dobësuara, ka pak solonë me statutin për të ndërhyrë dhe për të mbrojtur interesat më të mira të parties apo të kombit. Dhe për sa kohë që Biden dhe Trump shkojnë përpara, nuk ka asnjë mekanizëm të vërtetë për t’i penguar ata.
VINI RE: Ky material është pronësi intelektuale e Politico
Përgatiti për Hashtag.al, Klodian Manjani
