Volkswagen Beetle i Janette Navarro-s i vitit 1996 gjëmon ndërsa ngjitet në një kodër të pjerrët me pamje nga shtëpitë me blloqe të grumbulluara si kuti në periferi të kryeqytetit meksikan të Meksikos.
Ajo shtyp pedalin e gazit, kalon një Beetle jeshile si ajo e saj, më pas një të kuqe e të verdhë, pastaj një tjetër ngjyrë blu.
“Asnjë makinë tjetër nuk ngjitet këtu,” tha ajo.
“Vetëm vocho.”
Volkswagen Beetle, ose “vocho” siç njihet në Meksikë, mund të ketë lindur në Gjermani, por në këtë lagje kodrinore në skajet e Mexico City, nuk ka asnjë dyshim për këtë: “Brumbulli” është mbret.
Beetle ka një histori të gjatë në kryeqytetin e vendit. Modelet e shkollës së vjetër si këto dikur përdoreshin si taksi ndërsa përdoreshin edhe për të pikasur blloqet e qyteteve pasi pamja e çuditshme rrëmbeu magjepsjen e shumë njerëzve në mbarë botën. Ajo njihej prej kohësh si “makina e popullit”.
Por pasi prodhimi i modeleve më të vjetra u ndal në Meksikë në 2003, dhe modelet më të reja në 2019, popullsia e tyre po pakësohet në zonën e metrosë prej 23 milionë banorësh. Por në lagjen veriore Cuautepec, brumbujt klasikë vijojnë ende rrugëve – aq sa zona është quajtur “Vocholandia”.
Shoferët e taksive si Navarro thonë se vijojnë të përdorin vochos sepse makinat janë të lira dhe motori i vendosur në pjesën e pasme të automjetit i jep më shumë fuqi për t’u ngjitur në kodrat e pjerrëta të lagjes.
Navarro filloi të ngiste Beetles për në punë tetë vjet më parë, si një mënyrë për të ushqyer tre fëmijët e saj dhe për t’i çuar në shkollë.
“Kur më pyesin se çfarë bëj për punë, them me krenari se jam vochera (shofer vocho),” tha Navarro një ditë para Ditës Ndërkombëtare të VW Beetle.
“Kjo punë më mban në këmbë… Është adhurimi im, dashuria ime.”
Ndërsa disa nga makinat e vjetra lëkunden së bashku, boja është zbehur prej kohësh pas vitesh përdorimi, shoferë të tjerë i lyejnë makinat e tyre, duke i mbajtur ato në formë të mirë.
Një shofer e ka quajtur makinën e tij blu të ndezur “Gualupita” sipas emrit të gruas së tij, Guadalupe, dhe zbukuron pjesën e poshtme me flakë alumini që shpërthejnë nga një logo e VW. Një tjetër ka lyer VW-në me ngjyrat rozë dhe të bardhë.
Mekanikët në zonë, megjithatë, thonë se ngarja e vochos është një traditë që vdes. David Enojosa, një mekanik makinash, tha se dyqani i vogël i makinave të familjes së tij në qytet shiste pjesë dhe bënte mirëmbajtje kryesisht të Beetles. Por që kur Volkswagen ndaloi prodhimin pesë vjet më parë, pjesët kanë qenë më të VWshtira për t’u gjetur.
“Me tendencën e tanishme, do zhduket brenda dy ose tre vjetësh,” tha Enojosa, me duart e nxira nga yndyra e makinës.
“Përpara kishim shumë pjesë për vochos, tani nuk ka mjaftueshëm. Kështu që ata duhet të kërkojnë pjesë në dyqane riparimi ose varreza.”
Drejtuesit më pak me fat duhet të bëjnë xhiro nëpër lagje duke kërkuar pjesë të caktuara. Edhe më shumë makina po dëmtohen dhe nuk i kalojnë inspektimet e ndotjes.
Por Becerra është ndër ata që besuan se vochos do e durojë në lagjen e tij.
Të tjerë si Joaquín Peréz thonë se vijimi i drejtimit të Beetle-it të tij të bardhë, të stilit Herbie të vitit 1991 është një mënyrë për të vijuar traditën e tij familjare. Ai u rrit rreth tyre, shpjegoi ai ndërsa makina e tij gjëmonte. Babai i tij ishte një shofer taksie njësoj si ai dhe ai mësoi të drejtonte një VW.
VINI RE: Ky material është pronësi intelektuale e AP
Përgatiti për Hashtag.al, Klodian Manjani
