Ish-kryeministri britanik Boris Johnson ka rrëfyer në librin e tij se ekipi i tij i sigurisë gjatë kohës që ishte në qeveri si ministër gjeti një pajisje përgjimi në banjën e tij personale në Ministrinë e Jashtme në Londër, pas një takimi që pati me kryeministrin Benjamin Netanyahu, raportoi The Telegraph, e cila citoi një fragment të librit të ri të politikanit konservator.
Duke e quajtur Netanyahun me pseudonimin e tij Bibi, Johnson, i cili ishte sekretar i jashtëm i Mbretërisë së Bashkuar në atë kohë, thotë se kryeministri izraelit shkoi për në tualet në “aneksin e tij sekret” gjatë një takimi në 2017.
“Atje Bibi e montoi për pak kohë dhe mund të jetë ose jo rastësi, por më është thënë se më vonë, kur po bënin një pastrim të rregullt për defektet, gjetën një pajisje përgjimi” shkruan Johnson në “Unleashed”. ”
Kur Telegraph pyeti ish-kryeministrin britanik për më shumë informacion, Johnson u përgjigj: “Unë mendoj se gjithçka që duhet të dini për atë episod është në libër.”
Përgjimet e Niksonit
Por një episod me krerët e shteteve të cilët ankohen sofistikimin e izraelitëve me metoda përgjimi apo edhe kontrollin e segmenteve kyçe të institucioneve në perëndim ka ndodhur gjatë presidencës së Richard Nixon.
Biseda midis Billy Graham, një pastori evangjelist, dhe Presidentit Riçard Nikson për hebrenjtë u zhvillua më 1 shkurt 1972, në Shtëpinë e Bardhë. Ajo u regjistrua fshehurazi dhe më vonë u publikua si pjesë e kasetave të Niksonit, një seri regjistrimesh që u shfaqën gjatë hetimit të Watergate. Kjo bisedë u fokusua veçënarisht në perceptimet e Graham dhe Nikson për ndikimin e hebrenjve në Amerikë, veçanërisht në media e cila tronditi shumë njerëz duke pasur parasysh personalitetin publik të përfshirjes së Graham.
Billy Graham shprehte shqetësime për atë që ai e perceptonte si kontrolli hebre mbi mediat amerikane, duke i bërë jehonë teorive konspirative antisemite. Ai sugjeroi se njerëzit hebrenj kishin një ndikim të fuqishëm mbi industrinë e argëtimit dhe lajmeve.
Ai deklaroi se hebrenjtë ishin një faktor kyç në “sekularizimin” e Amerikës dhe duke e bërë më të vështirë promovimin e krishterimit përmes mediave.
Niksoni binte dakord me perceptimet e Grahamit dhe ndau pikëpamjet e tij antisemitike gjatë bisedës, duke shprehur zhgënjime me popullin hebre, veçanërisht në kontekstin e kundërshtimit të tij politik.
Niksoni bëri vërejtje për individë hebrenj në qeveri dhe media, të cilët, sipas tij, ishin kundërshtarë të presidencës së tij.
“Ky kontroll duhet të thyhet ose vendi do të mbytet”, thoshte Graham.
“A e beson këtë?” thotë Nikson pas komentit të “mbytjes”.
“Po, zotëri,” thotë Graham.
“Oh, djalë,” përgjigjet Nikson. “Po ashtu edhe unë. Nuk mund ta them kurrë këtë, por e besoj.”
“Jo, por nëse zgjidheni për herë të dytë, atëherë mund të jemi në gjendje të bëjmë diçka,” përgjigjet Graham.
Biseda Nikson-Graham ndodhi gjatë një sesioni 90-minutësh pas mëngjesit të lutjeve ku ata morën pjesë më 1 shkurt 1972.
Biseda e gjatë hapet me Grahamin që lavdëron fjalët e Nikson-it për lutjen e mëngjesit. “Kishte shumë njerëz të përlotur kur mbarove këtë lutje mëngjesi dhe është shumë emocionuese. Kjo është gjëja më e mirë që kam dëgjuar në një nga këto mëngjeset.”
Pasi i ofroi Nixon-it këshilla për përgatitjen e tij për fjalime të mëdha, si dhe strategjinë për fushatën e tij të rizgjedhjes, Graham vë në dukje se ai ishte i ftuar në drekë me redaktorët e revistës Time. “Isha mjaft i habitur pasi kjo është hera e parë që dëgjoj nga Time që kur vdiq (themeluesi i Time) Henry Luce.”
Më vonë, Graham përmend se ai ka miq në media që janë hebrenj, duke thënë se ata “grupohen rreth meje dhe janë miqësorë me mua”. Por, ai i rrëfehet Nikson-it: “Ata nuk e dinë se si ndihem realisht për atë që po i bëjnë këtij vendi.”
Nikson më pas hap një temë për të cilën “nuk mund të flasë për të publikisht”, domethënë ndikimi hebre në Hollywood dhe media. Ai citon Paul Keyes, një konservator politik i cili ka qenë producent ekzekutiv i hitit të NBC, “Rowan and Martin’s Laugh-In”, duke i thënë atij se “11 nga 12 gazetarët janë hebrenj”.
“Po, ashtu?” thotë Graham, duke e shtyrë Niksonin të pretendojë se revista Life, Newsweek, The New York Times, Los Angeles Times dhe të tjera, janë “totalisht të dominuara nga hebrenjtë”. Ai i quan prezantuesit e rrjetit televiziv Hoëard K. Smith, David Brinkley dhe Walter Cronkite “njerëz të vijës së parë që mund të mos jenë të asaj bindjeje”, por që gazetarët e tyre janë “95 për qind hebrenj”.
Nixon kundërshton se kjo nuk do të thotë “që të gjithë hebrenjtë janë të këqij”, por se shumica janë radikalë të majtë që duan “paqe me çdo çmim, përveçse kur bëhet fjalë për mbështetjen për Izraelin. Hebrenjtë më të mirë janë në fakt hebrenjtë izraelitë”.
“Kjo është e drejtë,” pajtohet Graham, i cili më vonë pajtohet me një pohim të Nikson-it se një “bllok i fuqishëm” hebrenjsh përballet me Niksonin në media. “Dhe janë ata që nxjerrin në pah gjërat pornografike,” shton Graham.
Nikson pretendon se “çdo kandidat demokrat i detyrohet popullit hebre për votat e tyre “, por ai nuk do ta bëjë.
Më pas pason një fshirje me zërin tjetër që dëgjohet të jetë ai i Graham, i cili aludon për A.M. Rosenthal, kryeredaktorin e The New York Times.
“Por unë duhet të anoj pak, e dini. Shkoj dhe shoh mikun e zotit Rosenthal në New York Times, dhe njerëz të këtij lloji. Dhe të gjithë, nuk e kam fjalën për të gjithë hebrenjtë, por shumë hebrenj janë miqtë e mi të mëdhenj dhe janë miqësorë me mua, sepse ata e dinë se unë jam miqësor me Izraelin dhe kështu me radhë.
Nikson përgjigjet: “Ata nuk duhet ta dinë.”
Biseda kthehet te revistat fetare, tarifat postare dhe mendimet jodashamirëse të Nikson-it për disa anëtarë të kabinetit. Graham më pas largohet dhe pak minuta më vonë, Niksoni i thotë Haldemanit: “Ishte mirë që e kuptuam këtë pikë për hebrenjtë.”/ Hashtag.al
